село (имн.) - бев (гл.)

Нашето село беше планинско со малку обработлива земја. Повеќе се живееше од сточарство.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
— Браќ, бе, брак, јузбаши ефенди — му се обрати стариот мудур на младото забитче кога тоа почна да мава и на Трајко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но и ќуќите опустеа не само ноќе што се светеа, ами и дење скоро сите беа затворени.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Добро ама, бидејќи ништо на овој свет нема тајно, така еден ден и Толета го откри потерата баш кога одеше од дедот Паленѕа кај Митра. Не можеше да се стрпи без неа. : Селото беше сето сардисано.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И навистина, уште истото лето од секое село беа одредени по два тројца луѓе и отидоа в поле, на жетва, со аргатите по разни турски чифлизи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но за нивно сожаление в село беа останале десетина старци и коџабашијата Трајко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А штом ќе паднеше мракот селото беше блокирано, а баш најлошиот Расимчауш со педесет војници се сместуваше во црквеното кале за да го брани конакот од мудурот, кој беше десетина дваесет метра оддалечен од црквата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Та за што ти се, Митре, тебе две три мартинки?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Селото беше на тумба, а куќата на цуцка, така што не само сонцето и мразот туку и сите ветришта ги вееја од сите страни.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Корите што ги сучев за приказ в село беа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И немаше деца од мојата возраст, освен оние малите, селото беше пусто без деца...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И да не помисли човек дека тука, во ова зафрлено ќоше од светот, целото село беше собирно место за народните непријатели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Градена е 1875 година и за неа дедо раскажуваше: - Тогаш, во турско, кога нашето село беше чифлик, почнаа да ни доаѓаат де попови од Бугарија, де попови од Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А и низ село беше чиста водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога погледнав, пред мене во недоглед се протегаше долина со густа шума, па во далечина едно ритче пошумено, само две–три куќи од селото се гледаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Инаку, во нашето село беше многу весело, имавме две групи свирачи, секоја недела имавме игранка, а кога беше невреме игравме во училиштето и сега ми се чини дека моето тогашно младешко време не би го дала за сегашните млади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нашето село беше мирно, но сепак беше убиено едно наше момче, немаше ни петнаесет години.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ова село беше убаво и луѓето уште поубави, културни, школувани, повеќето млади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Значи, селото беше зад ритчето, па си реков: Ех, сега ми нема спас.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во селото беше позната како одлична домаќинка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во Дреново бевме на положба само три дена, селото беше изгорено и немаше што да чуваме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми во селото беше многу ценет и многу убаво нè воспитуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во близината на едно мало село беше лоцирано училиштето Деерфиелд со сите пропратни објекти, куќите каде што живееја учениците, куќите на професорите, спортските објекти, многу зеленило и дрвја, а во близината на училиштето течеше река.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
IV Јулски припек; низ денот врвеше голем оган од кои, воздухот трепереше; инсектите што прелетуваа светнуваа како потпалени и згаснуваа; селото беше пусто, замрено.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја викнаа старичката Венда која во селото беше како бабица.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во селата беа останати само жените: мажите им беа на Солунскиот фронт.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Бидејќи целото село беше заинтересирано за оваа работа, овој пазар речиси од секоја куќа имаше по еден или двајца луѓе кои тераа на пазар по еден, два, па и повеќе добитоци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Целото село беше разбудено.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Повеќе од половината селото беше растурено и сместено по кошарите, кои беа раштркани по зелените падини на Караорман.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Наближуваше пладне. Селото беше пусто, како чума да беше влегла во него и како да покосила сѐ живо.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По посетата на селото беше заклучил дека благодарејќи на Маре и лично ги беше запознал цврстите жени. Тие и вистински постоеја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од вакви села беа оние што носеа во своите тупаници бунт, што прашуваа каков живот ќе бранат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не знам од кое костурско село беше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Никогаш никој друг не го виде да се смее.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Побогатите некако му плаќаа на Лумана, но сиромасите, а такви во селото беа повеќето, немаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Животот на село беше идиличен. Тука дури како да застанало времето иако селото беше на неколку саати возење од главниот град и цивилизацијата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Инаку, во нашето село беше плипот од деца.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Овчарите од селото беа и селска стража.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)