сенка (имн.) - му (зам.)

Црвени сенки му играа по лицето. Брадата му се оцртуваше во профил убаво заоблена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Настана непријатно молчење. Рангеле жедно голтна одеднаш цела чаша, жилите на слепоочниците му заиграа, но темни сенки му легнаа пак на лице и само полека чилеа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Логотетот сосема се беше задлабочил во записот, и одеднаш, ведра сенка му помина на намуртеното чело и се разлеа како озарение по целото лице: „Вадар е вода“, рече и самиот несвесен што рекол.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Грлото ќе ти се стегне.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не можеш, не си кадар, од сенката му се плашиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И сенката му се сопнувала по нерамнини. И токму таа сенка како да го задржувала да се оддалечи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе се тетеравел со отворена уста и без здив (со секоја воздишка ножот самиот од себе подлабоко се забуцувал в месо) и со цели стапалки, тврдо, несмасно, удирал по земјата, врз која, божем таа се ниша под него, со повремени ширења на рацете се обидувал да сочува рамнотежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)