смеа (имн.) - го (зам.)

Олга е всушност Оливер, или Оли, ама ние на смеа го викаме Олга.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш, блескотот во очите на ќерките и нивната ѕвонлива смеа го враќа внукот во топлите вечери кога низ целата куќа и дворот провејуваше мирисот на печени телешки џигерчиња, а пред ширум отворените прозорци се белееа, чиниш лебдеат во сивилото на зајдисонцето, испраните чаршафи, алишта и пелени.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сите со смеа го спомнуваа прочуениот гарнетист Енвер-чауш, кој во пазарните денови толку се занесуваше и на мегданот пред Капан-ан ги свиреше своите мајстории пред пазарџиите и амалите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мајко божја, се зачуди и се сети дека тоа мајко божја со смеа го изговораше гаменот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нејзината смеа го заглави сообраќајот, тој ден, таа минута, некаде кај Рамстор.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)