смрт (имн.) - ги (зам.)

Та и сами знаете: в прашина, мртви, десетмина јунаци лежат што смртта ги смами. скапи за земјава жртви!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Нам водачи тие ни беа; без бог да ги штити смртта ги однесе ледна.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Во болницата беше обичај безнадежните случаи, пред коишто вистинската состојба се криеше, да се отпуштат дома поради бирократијата и нечистотијата што смртта ги носи со себе.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Можеби не толку за некои состојби кога смртта ги зема блиските, или оние што ги почитувам, колку размислувања за загубата и исчезнувањето. Секој филм е есеј за тоа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Здружени цврсто како еврејско лоби до смрт ги држат своите удобни фотелји од младата радикална гарда која ја сметаат за опасна по нивната геријатриска кохезија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Големиот Брат повремено ја посветуваше својата Дневна заповед на споменот на некој скромен, обичен член на Партијата, чиј живот и смрт ги издигнуваше на ниво на пример достоен да биде следен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Грчкиот патрик ни ја скршил славната Охридска Столица, а македонците до смрт ги држеле во заточение.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Смртта ги одбегнувала, но тие сами ја барале. И сами, доброволно, ја нашле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А грозна смрт ги зафаќаше; кравите, воловите, телињата, умираа од надуени меови, со кренати нозе како на гајда; од устите им течеше пена и недоџвакано зеленило; очите им беа испопулени, ишиклени; главите ги држеа свртени кон небото како да чекаа од него спас или навалени на едната страна како да се одмораат и спијат; опашките кренати и извалкани од лепешки; пред да умрат, испуштаат издишки, јачат како човек што тешки болки го притискаат; преткаат, клоцаат со нозете како од нешто да се бранат; ако се згодиш тука крај нив, те гледаат милозливо, те молат очекуваат од тебе спас;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Само смртта ги прави видливи.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тоа е толку очигледно, особено во моментите на нашите прошетки низ сенките што смртта ги фрла околу нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај, иако сум свесен дека станува збор за умешни прелаги јас им се препуштам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И иди кажи им на робовите дека до утре сабајле, ако не се одлучат да тргнат, страшна смрт ги очекува!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Луѓето што ги заробујел по други земји, ги држел во темни зандани и се кител со нив покажувајќи дека е силен и дека секој што ше му излезе на патот, истото го чекат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И слушав како тажачките ги спомнуваат мртвите; и како своите злосторства злосторникот ги заборава; и како смртта ги рамни грпките што животот зад себе ги остава.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Смртта ги повикала таму, несреќницине, никој друг“, се смее тетка ти Сијка и го џвака сак'сот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оваа есенска магла е лицето на смртта густо од едно имитирано лепило густо од еден одвратен шепот што сака да е интимност густо од еден поглед преполн со излигавен мов Таа маска на смртта ги заканува гранките осамотени на кејот.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)