Одеше до една бука преку потокот и, потонат во снегот до стомакот, го бодеше дрвото со роговите, се чешаше од неговата рапава кора.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Како да не паметам? Нели беше зима? Нели беше напаѓал снег до колена?
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Скулпторот остана сам крај својата скулптура, среќен и горд на она што го создаде, на своето пресоздадено Јас, изрежано во снегот до совршеност.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Надвор има снег до стреите, велам, и ја фаќам за главата, ја затресувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Е, а виде ли, Иване, утрото снег до колена.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дојде Големиот Ден. Го крена купот снег до својата висина и го натапка.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)