Плачеше ли тогаш или се радуваше малата Сања под раздивеното тело на Авни, беше дилемата на тетка ѝ која, наслушувајќи преку ѕидот што ја делеше од собата исполнета со усвитеноста на зрел маж и девојче кое штотуку ја доживува својата женскост, почувствува необична потреба и таа да биде дел од играта и, во исто време, и плачеше и се радуваше додека залепена со увото за ѕидот, со средните прсти од двете раце силно се притискаше меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)