Не можеше да се сети што се случи, но знаеше во сонот дека на некој начин животите на мајка му и на сестра му беа жртвувани за неговиот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Стои на познатиот малку нагорен килим и со нем крик го разгледува секој дом, по сонот дека неколку месеци бил отсутен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Било ставено за да го сочува само сонот дека сѐ уште може да се продолжи да се оди, но и за да утепа токму со тоа, за да увисне, или барем да натера на папсување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Божем на стрина Николица нивна ѝ се сонил еден сон дека на Градишка Вода, чекор десно од кладенецот, има закопано златници.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пелагија не беше преокупирана со нереален сон дека некогаш и таа може да има таков стан, знаеше дека во нив ќе дојдат бегалци кои навреме се откажале дека се од онаа Македонија што е зад Кајмакчалан па таа заедно со нејзината Пеличка и Мурџо ќе мораат да го напуштат подрумчето оти и тоа припаѓа на некој од овие станови што се завршуваат и со нејзината мака.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Остануваа во него остатоци од стариот голем сон дека излезот постои во останувањето во Цариград, но тоа остана потиснат сон.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Од ова патување, според раскажувањето на нејзината ќерка Фатмире, баба се вратила изморена, разочарана, со губењето на својот сон дека нејзините синови конечно ќе заминат кон Цариград.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)