Го гледам својот сосед во авионот, гледам поглед кој очекува одговор.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тоа зрно-збор го погоди соседот во пределот на срцето.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Третата пролет откако ги раселив глувчињата или откако тие ме населија, го сретнав првиот сосед во селото, познат сликар кој тешко продаваше од своите дела, заради што темно, сувосано лице, премачкано со боја на гареж, на дим.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тогаш, во миговна штама, ми се стори оти соседот во моите очи забележа жар како отвор на цевка од револвер вперен во него.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тој ја породи со сите нејзини деца и ѝ беше сосед во стариот имигрантски кварт во градот, каде што тој имаше канцеларија на погорниот кат од двокатната зграда, чија конструкција се распаѓаше.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Не обрнувајќи внимание на филмот кој повеќе или помалку се одвива на платното во авионот (и кој пригодно е стопиран среде една сцена на потера со специјални ефекти), се потчукнуваме со рабовите на чашите при придушената светлина на кабината и наздравуваме на Нашата Приказна До Сега, која можеби допрва почнува благодарејќи на тоа што обајцата забележавме дека нејзиниот/мојот привлечен сосед во списанието на авио-компанијата ја гледа истата илустрирана статија - „Островски засолништа”, да речеме дека се вика - и во еден забавен разговор откриваме дека обајцата во едно претходно животно поглавје еднаш сме престојувале во омиленото засолниште на оној другиот, речиси иако не баш во исто време, но заправо во ист хотелски комплекс, Кајо Олвидадо, и, освен тоа - пази сега - дека обајцата во текот на тие романтични ескапади (едниот тогашен пар бил венчан, но не на меден месец, другиот бил на меден месец, но не и венчан), нуркајќи долж коралниот гебен близу до плажата сме пронашле и земале по една страница искината, одлепена или на друг начин одвоена од некој роман во мек повез и ставена во шише како повик за помош; нејзината била сува како коска, на дното на морето, во добро затворено мало шише од рум поради необјасниви причини до пола наполнето со камчиња за да потоне, а неговата парадоксално плуташе во исто така добро затворено бардаче за вино полно со морска вода и поставено на суво место високо на коралниот гребен. Quelle coincedence! Quel симпатична средба, сега кога се сретнавме!
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
А ние навистина бевме соседи во родниот град а сограѓани па дури и соседи овде, во престолнината.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Па сепак кога се свртувам назад веднаш знам дека ние со Милошевски бевме соседи во родниот град.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Тетка ми, бидејќи е сепак добра и умна жена, веројатно сфати како изреагирала и побрза да ми се извини и да ми објасни што се случило.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Потоа мајка ми ѝ соопшти на тетка Олга дека одам на конференција за млади метеоролози во нивниот реон, со тоа што сигурно и сите соседи во нашата зграда погрешно се информираа за мојот успех.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Се очекува и соседот во својот дел на реката да изгради свои хидроцентрали.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)