срце (имн.) - го (зам.)

Се сетив на златниот венчален прстен од мојот сопруг, кој со тешко срце го продадов во златарата... Прости ми, прости ми ...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И така патот продолжува, со кратки одмори, кон Париз, и така, додека ја минуваш Еворпа, додека нејзиното срце го сечеш со колаи поминуваш многу државни граници без формалности, без долго и мачно прегледување на патните исправи, без удирање на печати и други формалности, не се лувствуваш дека си минал од една во друга држава, туку како да си минал од еден во друг град на иста земја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Веднаш почна да овка, да стенка, небарем навистина срце го стисна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа од срце го расмеа Брчалото. Го раскикоте.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ниту пак ќе си помогнеме себеси ако ги прескокнеме минатите 40 години и со полно срце го прифатиме јазикот на современата западна уметност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Туку штом е дадено од срце, со срце го примам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не го видоа моите очи, но моето срце го сети.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со треперливи раце и трепетно срце го отвори ковертот, чекајќи однатре да ги чуе зборовите на својот љубен: „Се вратив, љубов моја, подготви се за невеста...“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со брзи удари неговото срце го отчукувало крајот на вечно несвршените неспогодби меѓу нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја кренал полека главата да го надене тој човек на рогот што му никнувал на тврдото чело, всушност ги извлекол рацете од утробата на животното и го зел ножот од крај себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секое ручање, коа ќе £ текнело за јајцето од кокошката, с¯ ќе го колнела тој што ја изел: - Да би срце го изело тој што ми ја изеде кокошката, да да немам едно јајце да си ручам и да вечерам!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го затворил тевтерчето и го бакна кадијата, та го кладе на глаа за голема чес да му стори и го завитка во трите мушами, та си го кладе в пазуа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ти, чорбаџи, треба да застаниш од левата страна - му рекол на тепачот - а другиот чорбаџија што чинит давија да застанит оддесно, чунки таков е усулот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Годините и мачното селско минато ѝ ги замаглиле очите и затоа таа повеќе со срце го чувствува патот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Може право в срце го има удрено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се случуваше токму во времето кога Монтескје во XVII век ги проповедаше своите идеи за топовите кои ги уништуваат топовите, за деспотските режими кои не можат да имаат фундаментални закони, за републиканската влада која во срцето го има народот, за облиците на издвоената власт (парламентарната, извршната и судската), ние во Османската Империја да го одржувавме во живот кадијата, исламскиот судија кој донесуваше одлуки во согласност со шеријатското право...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Биле во окопот каде што било сместено тешкото оружје на Германците и неколку сандаци со муниција, заедно со Киро од нашето село (без него не одевме ударници и за него е отпеана песна на 11–тата бригада).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Киро се израдувал кога ја видел муницијата и веднаш ја активирал кртешницата, а Трајче од Сирково кој се наоѓал во истиот окоп, притрчал за да му помогне на погодениот Никола, но Германците кои го биеја ридот од сите страни, право во срце го погодија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Заминуваш како спомен ми ја остави розата што уште срцето го боцка.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Тоа, само нејзиното срце го знаеше. ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Срцето го чувствуваше во градите како растреперено пиле... Секој момент ќе излета...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го кренавме и со болни, плачливи срца го закопавме. Неколку пати му шепнав: благодарам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Вистинските прашања ќе го добијат вистинскиот одговор, кога ќе се соочиме со сопствените стравови и кога ќе го кажеме тоа што срцето го криело сите овие години на искушение.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти го отвори твоето срце толку широко и ме зема мене засекогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Имаше своја животна мудрост и тоа е причината што од с срце го поздравувам Луан, не само како голем писател, туку и како свој балкански брат!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Без нога и со пустина во душата и срцето го сретнавме во Гаково, во Војводина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кој како се враќаше во својот брлог, потиснат од свои проблеми, ги забораваа внужињата на баба Петра и на дедо Костадин, само Пелагија која нивното враќање во срцето го носеше како неискажан аманет од стаклестиот поглед на бабата Петра, се чувствуваше среќна и радосна!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Па чувствува секој снег додека вее како бела радост во срце го грее.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Стариот вагон со будно срце го слушаше дишењето на двете уморни деца, бдееше над нивниот сон и блажено шепотеше: - Јас, јас ними сум им дом! Има ли поубаво од тоа!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)