срце (имн.) - му (зам.)

Имаше астма, срцето му откажуваше, нозете му се вкочануваа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој на вратата од болничката соба се појави со бундата и шубарата што си ги донесе од СССР.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но срцето му бие тешко и му тера оган в образи и в очи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Му побара на јагуменот поп Ристета еден такам женски алишта, го преслече Ќосото и срцето му запрва од радост кога го виде по толку години пак невеста, како што беше некогаш кога се запозна со неа кај Брлета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му кладе на Белчета негов еден самар од манастирските коњи, и една сабота, тој јаваница, Митра по него, околу мракот му отиде на Бешот во Полчишта, кој штотуку се беше вратил од затвор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Срцето му затропа силно и рипна на нозе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во ушите му ѕунеше, срцето му чукаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Крајот на борбата беше јасен и на Бојана, срцето му се цепеше, но не се решаваше да се стрча удолу, да им помогне.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Ѓаволче“ - си помисли тој, а срцето му се ширеше како пролетен видик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Врела пот го обли наеднаш, а срцето му бувташе до пукнување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Храната ја џвакаше со своите природни заби и срцето му беше здраво, или барем така веруваше и така велеше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само за миг срцето му беше весело, а во следниот миг му се згрчи во болка кога Рози се сврте и го погледна со своите тажни сини очи и го бакна во чисто избричениот образ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога Френк повторно го погледна брата си, срцето му премале.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И додека Милан седеш таму и размислуваше за ова или за она, гледајќи овде-онде, зборувајќи со Тито и прекорувајќи ги кокошките, срцето му беше стегнато, а мислата му беше преокупирана со чудното однесување на Даниел, што се случи рано попладне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зарем не беше време да сврати?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се смееше мојот Човек, довикуваше, а знаев дека срцето му плаче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самата не знам како се случи тоа, но набрзо по овој наш разговор се заварив себеси како си го поставувам токму тоа прашање „Каде е сега мојот Ведран?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рекоа дека по долги години аргатување, срцето му попуштило и дека умрел без да сети, во сон.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Поведи ме, Господе, кон престолот свој, оти на мојот живот му се гледа крајот и времето да ти се придружам дојде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш беше само дете, но му се чинеше дека ги слуша пискотниците на недолжните што ги колеа, та срцето му се полнеше со гнев заради неправадата, заради страдањето на неговите беспомошни предци.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури и сега срцето му се стегна од страв или од срам од своите, Евреите, оние што себеси се сметаа за избраниот народ, кога се сети на Ерусалим.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Налактен на масата, Савле ја мрмореше својата последна утринска молитва во колибата, оти срцето му кажа дека оној што зад него ги читаше неговите чкртаници е последниот што треба да го пречека и да го одведе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тик-так, тик-так-тик-так..срцето му избива од градите дур со муцката се обидува да ѝ ги допре хулахопките.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А потоа ме молеше да напишам граматика на говорниот ми јазик, што требаше да му ја испратам во Виена, а некои грчишта и Албанци од околните места на отечеството, подбуцнати од други, несправедливо го наклеветија дека украл книги, а вистината е дека неколку наши соотечественици на драго срце му подарија неколку книги...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На отчукување на срцето му одговорија еха од секое делче на моето тело.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со едно од пипалата си го чешаше темето.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја гледа сликата и очите му се навлажнуваат, срцето му се стега, душата му се загорчува и му шири пукнатина во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А јазолот диши и срце му бие, но, жив не е туку е мртов.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Па и сега, иако разумот му велеше дека пораката веројатно значи смрт - сепак, тоа не беше она во што веруваше и неразумната надеж опстојуваше, и срцето му биеше, и со тешкотии си го контролираше гласот да не му трепери додека ги мрмореше своите бројки во говорпишувачот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето му се стегна кога помисли на огромната сила што е построена против него, на леснотијата со која секој партиски интелектуалец би го победил во евентуална дебата, на суптилните аргументи што тој нема да биде во состојба да ги разбере, уште помалку да им одговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето му потскокна. Го правела тоа десетици пати тој посака да биде стотици, илјадници пати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеднаш срцето му се претвори во камен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето му потскокна. Почна! помисли тој. Безредие!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето му тропаше како тапан, но неговото лице, од долга навика, веројатно беше безизразно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можеше ништо да каже. Му се чинеше дека срцето му е смрзнато.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето му затрепери пред огромната пирамидална форма.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето му тропаше во градите со застрашувачка гласност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Гоше ќе се појавеше на вратата на аптеката „Здравје“, на Ласте срцето му заигруваше, го фаќаше под рака и заедно влегуваа во малата просторија наменета за прием на стока, за да кренат по едно до две чоканчиња ракија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Излезе ибн Бајко надвор од храмот, измазнет и бел во образот, како од бербер да излегол, намачкан со ѓулсуи и тие други берберски марифети. Срцето му тупотеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На едно повисоко место, божем стокмено за караѓози, се туркаа изврзаните, стуткани мажи со момчиња, жени со девојки, и настрана децата, голуждрави и исцибрени како тукушто породени мачиња. Срцето му се стегна на Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Срцето му го правеа меко на нивните беслаци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога Богуле се качи на автобусот срцето му затрепери од радост.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И одново срцето му биеше и здивот му запираше; лицето му гореше, возбудувајќи се како и тие.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледаше во тој светол сноп, гледаше наоколу кон местата што му беа познати, и срцето му трепереше од радост.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се стресува, срцето му запира гледајќи дека тоа не е Помпеја - туку неговото село.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Погледнуваше во лозот, погледнуваше во резултатите па пак во лозот, па пак во резултатите, менуваше бои, срцето му тупкаше, а потоа пожолтуваше, го кинеше лозот со ифрит во душата и го фрлаше весникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Срцето му заигра и стрча кон неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А кога автобусот се спушти низ планината и запре во селото, срцето му заскока како на пиле.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Срцето му се свитка клопче на Трајка кога агата му рече: – Ете, оној конакот на кадијата наш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Петре надодава Гу пулам со мандолина, мислам и срцето му пее!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога слушна Илко оти Доста рече „да се соблеча за легнување", срцето му се разигра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тие зборови, особено последниот, срцето му го параа на Крстета и затоа рече налутено: — Никаков татко, никаква мајка, никаква Анѓа, никаков никој?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се позасрамува, но одговара и гледа дека навистина брат му од срце му честита.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од очите му течеа солзи, но тој не трепнуваше, срцето му беше како црквено клепало, устите му вражаа, а рацете ја прикрепуваа главата да не се настрани налево или надесно и да го изгуби прозорчето преку лисјата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ловецот повеќе на лов не појде Зашто срцето му прокрвари Од жал по канарката.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Стивенс целиот беше претворен во уво: наштутуваше ловејќи го секој шум околу него: пркнување на птица, шушнување на гуштерица или на некоја друга тишка низ сувите лисја; кога ќе спискаа сојките, срцето му забрзуваше, зашто знаеше дека тие први се вознемируваат кога ќе осетат дивеч.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ја виде како се црнее по трапот, голема колку магаре, срцето му заудира силно, студен трпнеж му помина по снагата, здивот му подзапре, го стисна кундакот колку што можеше посилно во рамото и спука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Често кога ќе го чуеше татка си да плаче како мало дете и да моли за ракија, нему срцето му се нажалуваше, солзи му идеа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Син му Ном, кога ќе ја погледнеше, пред очите му излегуваше крвта со која татко му ја истрка и срцето му се стегаше од болка, од јад и бес.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Да, срцето му беше зрело, презрело од големото страдање во животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На душата му олекна, срцето му заигра од радост и со лесни чекори се изгуби некаде во мракот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Силјан ги слушал тие зборови од жената си и срцето му се корнеше, од жал што му идеше; арно ама канонот, што бил даден треќата вечер, требало да го трга.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Срцето му работи неправилно и брзо.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Том чувствуваше дека срцето му чука силно и отсечно, а тлото беше вжештено под нивните боси стапала.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Жената од портретот му се смешкаше спокојно и таинствено на Том и тој повторно погледна назад кон неа, а срцето му чукаше како некаква музика што ечеше во неговите уши. „Таа е прекрасна“, рече.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Почувствува како срцето му чука тешко како чекан.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледа во патниците кои се појавиле исплашени по прозорците, срцето му тупоти, другите автобуси свират и тој не знае што да прави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Често канџите, место риба, ќе извлечкаа и езерски тревје и алги од дното; гледајќи ги нив, Висар помислуваше дека заедно со тревјето може да се запне и шишето со бесмртната вода: затоа кога нешто тешко ќе влечеа со канџите, срцето му трепереше; ги спушташе канџите што подлабоко кон дното на езерото и му велеше на Трајана: „Може ли канџите да закачат шише од дното на езерово?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога пцовисуваше добитокот, и нему срцето му се корнеше, му идеше да плаче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Враг нека носи сѐ... Не плачи... И ова ќе помине”, ја успокојуваше Трајан, но таа му олцкаше во градите; се обидувеше да ја смири, но и нему срцето му олцкаше и бегаше со лицето настрана за да не му ги види очите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сиот скиснат се враќаше во соба и се обидуваше барем уште еден час да поспие, но срцето му биеше во ушите секој пат кога ќе ја ставеше главата врз перницата и уште долго време или скоро воопшто не можеше да заспие.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно ја прекинал. Можеби спиела. Можеби ја изнервирал.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само за миг на усните ѝ залепи мислата: дали срцето му е топло?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За волја на вистината, тоа беше Струмица од којашто на авторот „срцето му се раскажуваше“ поради љубовната авантура со една „азган“ распуштеница со која соголените задници им беа направени касапана од лутите летни комарци некаде на ледините таму каде што сега во Скопје се наоѓа населбата Аеродром.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не се помрднуваше, а срцето му тропаше како лудо.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Слуша како срцето му тупка: - Туп-туп-туп!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)