Секој збор им бил ко боцкав трн. Без заби се апеле, без раце се давеле...
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Малку и се карале, со извици срца си парале: „Снегот е бел!“ „Не, снегот е црн!“
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)