„Спојот на технологија , контрола и страст во време на доцниот капитализам, и обидот тој да се раскине“, како што вели истражувачот на медиумите Peter Weibel , „се теми на неговите текстови“. Burroughs рано го воведе поимот на вирус во својот книжевен универзум.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ова, се разбира, не значи дека тие не се организирани во „мафијашки структури” и дека треба да престанеме да ги млатиме со чевлите по глава; само значи да не ги посветиме своите животи и своите страсти во кревање врева и прашина околу нив, затоа што дури тогаш - ограбени па избезумени - немаме апсолутно никакви шанси.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Страстите во семејството би можеле, значи, да бидат природно премолчени струења, кои не се реализираат во нормално семејство.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Силно распалената страст во неговата душа, бараше и силна храна - бараше уште повеќе срни!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Што град бил тогаш. Прекрасен, современ, богат. Светски. А сега?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Во таксито, пред заминување на аеродромот, Димитар ми додева искинато ливче хартија со испишано тростишје: „Страст во телото на планината Водно. Од зрак сонце.“
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
А кога чашата некој ја украл, поколенијата Соломонови решиле да го остават за вечни векови барем записот од чашата, како опомена до оние што доаѓаат, како закон според кој мудроста слабее и гасне, од премногу страсти во чашата на животот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во мислите Арсо го споредуваше ова рапаво лице на зол повелџија со неговите силно занесени привиденија во коишто жената беше мирисен цвет пред кој малаксуваше и се претвораше грубата страст во разнежувачки сон.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Песната, полна со љубовен дерт, пееше за љубовта на зрел маж кон девојка што свири на ут, таа ориентална лаута, во еден кафѐ-шантан од истиот овој град, кој тогаш, ги пречека со својата медитеранска топлина, ориентална страст и егзотична насмевка.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ја препознаваа само страста во песните изведувани на непознати инструменти. Утови, дајриња, кануни, баглами, меланхолични чалгии...
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ама што можев јас сама жена наспроти пушки и ножови, наспроти животински страсти во човечки тела?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Возбудата, страста во која беше искажано и најбезначајното зборче, ете, тоа пленуваше, потпалуваше.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Но сега учесниците на игри на среќа што животот милозливо од страст во страст ги води наместо на лудите руски глави старата вештина ја испробуваат на гулаби од глина.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Рикаа ли тоа сите можни страсти во неговиот ум, почнувајќи од прејаденоста што понатаму ја произведуваше желбата за блуд, мрзливоста, самофалбата, лакомоста, самољубието!
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ги читаше со љубопитност а што повеќе се задлабочуваше, сè повеќе се распалуваше страст во него да ги чита.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Пловидба
којзнае дали корените на флората
се изворите на езерото
дали билките ткаат космички страсти
во твоите очи или на разбој
дали се опоравува љубовта
кога едриме
дали сме тоа ние
изненадени од гостопримството
на сонцето
дали преоѓаме еден во друг
и гинеме ли
изненадени
не се креваат облаците
и нискиот притисок
со небото од исти работи боледуваме
никогаш нема да го разбереме
знакот на пловидбата
будни како извори
носиме студена струја
струја.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Но, не беше во право: таа се вратила кај своите родители и таму Сатурн ја побара, решен да ја врати по секоја цена.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Го напушти во Сиудад де Мексико шест месеци откако се запознаа, кога уште гореа од желба во блаженството на безумната страст во собата за послуга во населбата Анзурес.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)