судбина (имн.) - во (предл.)

Татко ми, беше просто исфрлен од брановите на судбината во ова сега познато козјо маало, во трошната куќа крај реката, под сенките на мамутските тополи засадени уште во времето на Отоманското царство и тешко се соживуваше со ова време на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се мешаа националности, вери и обичаи, луѓето живееја во доверба, разбирање, заеднички полесно им се спротивставуваа на ударите на судбината во овие неизвесни времиња.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таквите литературизирани судбини во одделни литератури имаат своја богата традиција и претставуваат долгорочен национален интерес и системска програма во творештвото.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа е направено едноставно и топло, се раскажува како кога се прикажува бајка, но мајсторството на писателот и педагогот тоа го прават така зашто во него не е ништо измислено, туку сего тоа некогаш било и како такво треба да се знае ида се помни.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
”  „Животот негов реков може да го среди само оној Еден и Единствен што управува со нашите судбини”, ѝ реков јас свечено.  „Што значи тоа, да зборувам со рабинот за проводаџисување?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш реши да ме побара мене.  „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш во трпезаријата на болницата едно до друго јадеа една госпоѓа која си го имаше отруено сопругот, и еден господин по кого жена му замавнала со секира, но не успеала да го погоди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во нашата соба скоро никогаш немаше тишина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За големиот циник на деветнаесетиот век, а пред се голем писател и мислител, Вајлд, судбината во односот спрема човекот никогаш не ја затвора сметката.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тоа време, што и во втората деценија на веков го паметел тогаш живиот и жилав даб со брада, стогодишниот Лозан Перуника, лежат на рекичката Давидица четириесет и три малечки воденици, накривени и безживотни судбини во кругот на заборавот; самоучките врати им се испукани и потемнети, суровото минато ги заѕидало прозорците со бигорен камен. Но си има свое минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак зачекорил. Збиените луѓе како да му пошле в пресрет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа илјада осумстотини триесет и петта година продолжува во Африка и Азија движењето на европските колонизатори и се грчи на крвав камен Македонија. ***
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Овие зборови силно ја возбудија Рада. Зборот судбина во менгеме ѝ ја стегна душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Никогаш не ни ја откри причината за својата неочекувана одлука да ја смириме судбината и да се засолниме во една стара куќа градена во османски стил, крај реката Вардар, близу еден дрвен мост, недалеку од историскиот Камен мост, кој ги поврзува модерниот, западниот и источниот дел на градот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски оваа потрага по тајните на порцеланот во Кина и во Европа ја вршеше за да ја спореди со неговата судбина во Османската Империја, во којашто под името чини (ini) ќе се подразбере домашната керамика, со центар во Изник, каде што во голема мера ќе се користи кинеското и персиското искуство во подрачјето на грнчаријата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но за потребите на дворот и високите достоинственици ќе се увезува оригиналниот кинески порцелан, којшто денес може да се види изложен во просториите на некогашната царска кујна на дворецот Топкапи сарај во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но Татко ја вгнезди нашата судбина во Скопје.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го сакаа и почитуваа Раиз, човекот со кралско име, а со понизна судбина во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сетив на пораката на еден од Дарвишовите стихови, кој беше толку близок со мојата егзилска судбина: Ѕвездите се зборови кои блескаат... погледај ги, ќе ја прочиташ сета наша историја: овде се родивме меѓу огнот и водата - и ќе се родиме одново во облаците кај синиот брег...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во овие стихови како да беше раскажана сета судбина во егзил на големиот Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше свесен, по многуте поранешни дедови уверувања дека малкумина успеваат да го променат патот на судбината во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мене ми преостануваше да го создадам и провлечам моето семејство низ падот на малата империја Југославија, која беше и рожба на двете големи паднати империи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш беше видливо изненаден од моите зборови со кои битно сакав да го променам текот на разговорот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Речиси иста судбина во различни времиња.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Гледајќи кон синиот хоризонт на езерото, одговори: - Ние, Палестинците, распрснати во нашата егзилска судбина во четирите страни на светот, не можевме да го замислиме животот без легендите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И ете, понесен од анархичниот дух што тој балкон го всадува во мене, решив да ја преземам судбината во свои раце, па конечно да ѝ пријдам на комшиката Џун.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
На залезот од животот, кога опсесивно се трага по некакво помирување со нереализираните илузии, небаре задолжен од семејната судбина во егзил да ја допишам хрониката, оставена со пораките од Татковите книги, како можен тестамент за новите патишта на идните разгранувања на семејството, постојано ме обзема чувството за еден неисполнет долг кон Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко по малку си се замислуваше себеси со донкихо­товска судбина во својот балкански егзил, сметајќи ја својата библиотека како излез кон светот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Судбината во егзил е голем чин на самување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но вујко, лекар, хирург, а таквите малку ги имаше во тогашниот Солун, си ја засидри судбината во ова големо медитеранско приста­ниште.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XXXII И Мајка Ервехе си ја распосла судбината во новата куќа крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Му беше јасно дека човек ја носи секогаш во себе сета своја судбина во која се впишани и сите можни граници и излезите од нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И така, прелистувањето на вистинската страница, според променливиот распоред на татковите книги, значеше прелистување на самата судбина во големиот пат на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Си ја споредуваше сопствената судбина во егзил со течењето на оваа река.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Макар што идеа од спротивните полови на судбината во егзил, имаа животи со спротивставени разлики.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На средбата требаше, конечно, Игор Лозински да ја открие долго најавуваната тајна за патот на јагулите и за нивната судбина во времињата што се вестеа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А сега, овој Рус, со чудна судбина во егзил, слична на неговата, му го доближуваше Езерото, од кое Татко сакаше да се оддалечи, следејќи го патот на јагулите... VII Спасените јагули, напати сплотени едни во други, напати во колона, водени од силниот инстинкт, спасувајќи се од семожните стапици од природата и луѓето, го продолжуваа вечниот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Застана подготвен, со судбината во мускулестите раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина, кога ќе погледнеш околу себе, мал е бројот на оние кои веднаш им се покоруваат на тешкотиите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како судбина во понорите те барам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога се губат најблиските во такво семејство, останува да се трага по неговите тајни.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сакав уште поодамна да ви пишувам за една средба во Македонија со познатиот француски есеист Роже Кајоа, чии мисли за човекот и книгата ми се врежаа засекогаш во меморијата и тие асоцијативно се активираа во мене читајќи ги вашите последни писма.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Единствената судбина во преживувањето му преостанува да го разбере другиот, да ги сподели разликите во потрага по заедничкиот излез и посреќно место под сонцето на рланетата Земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На средбата со македонските писатели, откако од претседавачот на собирот беше претставен и со искажувањето дека Роже Кајоа го поставува човекот во центарот на рланетата Земја, како најсовршено суштество, тој непредвидено го прекина предавачот и несогласувајќи се со неговото тврдење дополни: Не, почитуван претседателе, јас никогаш не сум го поставувал човекот во центарот на егзистенцијата, за мене човекот е и како другите животни, кој произлегува од делувијалниот период, со незавршена еволуција...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пишувањето на Елен Лејбовиц стануваше еден вид огледало на судбината во која таа започнуваше да зазема значајно место.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И, еве ме со последните аргументи да докажам дека кога ќе се вкрстат два или повеќе јазици во една душа, две судбини во една, тогаш сигурно се открива душата на заедничкиот јазик на животот, без оглед каква ќе биде конечната пресуда на ,небескиот трибунал на моите предци...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татковиот брат, заминат кон Запад, на студии во Лондон пред војната, па вратен и останат со семејството во Поградец, па во Корча и Тирана, имаше трагична судбина во периодот на сталинизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Потем продолжи гласно да го слушнат другите за­дол­жени за мојата судбина во родната земја: - Што сме сакале да порачаме само ние преку Атеи­стичкиот музеј, а испаднало нешто друго, како на пример, во Вашата глава?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа наша ѕвезда водилка на семејната судбина во небеската геометрија на егзилот, остануваше како наша последна татковина – надеж.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)