тапа (имн.) - не (чест.)

А кога ќе ја отнеше тапата од шишето, таа пукаше како ќорфишек од берданка - шишето завиткано во стари весници, стуткана мукава или, сплетено ако е поголемко, во ѓолско лико, а тапата не од плута како што беа граничните пловки на езерото туку од исушена кочанка што излегува од устињето насилно, со офкање.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тапите не тонат. Плутаат. Знаеше, нели?!
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)