ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Еј, здраво Костадине, шо прајш? Јас на кратко поминав едно кафе на брзина да сркнам, бегам за Лерин, во дуќано на татко ни, треба да завршам некои работи...мило ми е, Тодор, Тодор Јовановиќ, а вие сте Петар, синот на Гули чевларот!

Знајте дека и јас, и браќата Вангел и Тиро, како и татко ни зборуваме грчки одлично.

„Ти не си ништо!” „Ти немаш чувство!” „Ти ни трошка жал немаш за татко ни!“

Помалиот брат на татко ни, кој сѐ уште живее во Берлин.

Повеќе нема браќа. Има само брат.

- Да, седумдесетте си ги задржа татко ни Добре, најдобриот човек на светот, а нас не испрати да ти помагаме.

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

Очекувавме татко ни да не се согласи нашата коза да се вика Сталинка, според предлогот на братот кандидат-партиец, а тој во мигот не рече ништо што мо­жеше да се протолкува како конкретен став.