-Тато, стигнав - рече Вадим. Рацете му трепереа и тој седна покрај креветот. Но таткото слабо разбираше.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ирина слабо го познаваше свекорот, ја беше исплашила неговата дебелина, надуеноста и чудното, мошне изразито, прасечко гровтање, како човекот да не умираше туку како да се раѓа.