Особено не оние побележити познајници чии семејства и лично ги познаваше како заслужни за различни домени од општествениот живот на Отечеството, некои и како луѓе заслужни во последните војни што нивната заедничка татковина ги водеше од почетоците на ова изразито немирно столетие.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Овде во Америка, стискајќи ги во раката своите книги, својот единствен ID (кој, се чини, не вреди), ја чувствувам сета трагикомичност на EEW, етикетираниот источноевропски писател, кој своите несреќни татковини ги влече со себе како задолжителен багаж, што секако, дури овде е присилен да го влече.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)