Имаше свој моќен внатрешен тек кон вистината, реалноста, запрен на природните врутоци на животот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Па кога наредната есен надојде реката, не можеше да го пробие насипот и го сврте својот тек кон карпестиот брег.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)