тело (имн.) - го (зам.)

Марина Абрамовиќ во Ритам 2 (1973) едновремено зема таблети за шизофренија и депресија, а во Ритам 0 (1975) шест часа на публиката ѝ го изложува своето пасивно тело покрај низа од предмети меѓу кои се наполнет револвер, нож, боја и пердуви.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мислам дека моќта на телото не е толку во неговото смислено делување - тука лесно можеме да го сфатиме како орудие на духот приклонето кон волјата - колку во неговиот еротски живот, во трпењето, т.е. во неговата способност да перципира, реципира, да им се прилагодува и да инкорпорира други тела.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во секој случај, тоа ветување не ќе може да се одржи сè додека не успееме во голем дел да се ослободиме од Декартовото наследство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Владимир Давчев е асистент на Филозофскиот факултет при катедрата за хуманистички студии Користена литература 1 Авторот Ферид Мухиќ, во една серија написи, во врска со сфаќањето на Орфичарите за односот на душата и телото го вели следново:“Зошто ѝ е, воопшто на нашата душа, потребно телото?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(...) Парадоксално е што во време на современиот промискуитет диктиран од демографскиот пораст, тој физички живот на телото го има сѐ помалку.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Обидот на Аристотел поинаку да му пријде на односот меѓу душата и телото и да го надмине остриот дуализам на Платон, со појавата на христијанството паѓа во заборав.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако мажите во своите концепции жените ги приближуваа кон телото оддалечувајќи ги од духот, кого го чуваа за себе, денес жените го грабнаа тој идеологем и го употребуваат како оружје во критиката на андроцентричниот и логоцентричниот дискурс кој се претставува како несексистички и општочовечки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Следното такво подрачје каде што на виделина излегува темата на телото е комплексот прашања поврзан со технолошкиот развој кој телото го опремува со надворешни помагала, продира во него, ги надоместува или подобрува неговите расипани делови, дури може и генетски да го промени.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Австралијанскиот уметник Стеларк (Stelarc) своето тело го закачува за месарски ченгели.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во христијанската догма, особено во учењата на Свети Августин и Тома Аквински, се избираат оние елементи на Аристотеловото учење кои одат во прилог на величење на бесмртноста на душата, а телото го сметаат за пасивно и инертно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Потпрен на лактот на перницата во креветот, онака според навиката што телото го стекнало со време, ме утешуваше и ме смируваше темното и затвореното, ме штитеше, чувствувајќи ги сенките и облиците што се плетеа околу мене.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговиот настап (во нешто помалку од еден час долгиот перформанс) ја демонстрира философијата на комплексните врски помеѓу човековото тело и постиндустриските машини; тој телото го разбира како предмет на обликување (design) и техничко дополнување.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
3) Уметничко населување на паралелните светови Најнапред да го споменеме австрискиот уметник со грчко (кипарско) потекло Stelarc и тоа посебно неговиот перформанс Remote за третата рака и забрзаното тело, со којшто настапува во Јапонија (каде што претежно живее) и САД, па и во Европа, на пример 1990 год. во холандскиот град Гронинген во рамките на вториот меѓународен симпозиум за електронска уметност (SISEA) и јуни 1992 на Ars elektronica во Linz.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Тешко е да се каже, дали телото го носи вокменот или вокменот телото.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во главата на човекот остана само една мисла; неговото јако тело го растресе само едно каење: чајот не е вода, ни вино, чај никој сам не пие - чајот е нежност, загриженост, љубов...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Штом неговото мртво тело го изнесоа од храмот - свена и нејзиното срце: Херо умре на рацете од својата верна дружбеница Јанте.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Длабока воздишка го надви тропањето на лончето на решото и шумот на дождот во прозорците...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нејзиното тело го измами неговото тело и сега нејзината мисла се обидуваше да ја измами и неговата мисла, така што измамата ќе стане нераскинлива, ќе се вгради во нивниот брак.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел не го ни допре појадокот. Не се напи ни од кафето, кое неговото тело го посакуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Веќе следниот миг јуреше кон нас тоа пламено чудовиште, наказа несреќна, вриштеше и јуреше и тоа право кон Стефан Писмоносецот, Лествичник сега што се викаше, и пиштеше: „Синко, сине мој, зошто на огнот ме предаде?!“, а ние сите во огненото тело го созерцавме отец Мида.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тогаш, меѓутоа, јас не знаев да ја читам азбуката на телото, иако во некои нејасни претстави нејзиното тело го споредував со вжарен запис од некое непознато писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еразмо беше распнат меѓу два пата, прикован за сопствениот крст, кој му тежеше; покрај тоа што знаеше дека мора да го носи, беше немоќен да излезе на крај со неговата тежина, со тежината на своето сопствено физичко тело, со сето она што телото го бара!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Така телото го загадуваш со грутки застоена крв, каде што се населуваат болестите – продолжи старецот, –немој никогаш да дозволиш во тебе да заживее омразата. Таа те загадува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И нејзиното тело го немаше некогашното сигурно држење: ги подиздигнуваше рамениците, главата ја вовлекуваше надолу.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ја наоѓав како спие, а нејзиното тело го прекриваа пеперутки, и потоа, кога таа се расонуваше, кога полека го размрдуваше телото, тие како облаци одлетуваа од неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ повеќе зборуваше за пеперутките, за нивните метаморфози од јајце, преку гасеница, па кукла, до пеперутка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Личеше на стуткана птица на дожд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За прв и последен пат (досега) тогаш телото го предаде, не му ја послуша горливата желба што дотогаш со денови го прогонуваше до лудило.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Судар без жртва? Ранети мисли телото го заробија.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Час своето тело го чувствуваше како свое, час го гледаше во височина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А паметам и такви со силен и горчлив вкус, кои тешко се голтаа, кога со месеци „обивав“ врати на клиника носејќи го во себе врелиот компир на левата страна, кај слабината, па целото тело го искривував за да најдам положба во која најмалку боли.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потоа го донесоа табутот и телото го положија врз него, па го прекрија со покривка везена со зборови од коранот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Голото тело го натоварија врз чезата од Тодора.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Расни ме боже, раце големи дај ми да бидам последно тело црнината што ќе ја догребе од сите тревки и од историјата на една песна многу што ја сонија - Македонија: Тргнав да ја барам телото го изгубив.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Телото го носиме кон бродот и новиот глас длабоко сокриен во мене ми вели да го пуштам надвор. ‘Помош, помош!’ во црвената недофатност, ечејќи и молејќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пикам глава, гледам: ми ја собира, а телото го виткам како глушец, како јагула.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И покрај тоа, се женел двапати - и тоа не е единствената противречност во животот на човекот кој на сопственото тело го искусил дејството на јаките дроги, а сепак признава: „Никогаш не сум зажалил заради своето искуство со дрогата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа ноќ по своето тело го чувствувам само ледениот здив на изгубените души.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И одново целото тело го прошиваат и го пронижуваат морници.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сакаа луѓето да бидат слободни при задоволувањето на своите поединечни интереси и воедно способни со своето размислување да посегнат и од другата страна на ова тесно подрачје.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој направи само еден чекор, а со лесно наведнување на телото го надомести оној другиот чекор. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 118
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го зафати веднаш едно вртоглаво занесување и виење на свеста што се јавуваше секогаш кај него на височина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дете што расте, чиешто тело го тресат оргазмични ритми; чиишто чувства се изразени во химни што ја слават радоста на онанијата или убивањето родители; чијашто желба по слава и пари нашла свој пример во бисексуалниот музичар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но тоа не беше, знаеше, физичко губење на рамнотежа, туку нешто како останување без внатрешна потпирка пред чувството на длабочина под себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На кусо: таквиот живот не е ништо друго туку непрекинато подгревање на однапред подготвената мастурбациска фантазија.” б) “Па нели филозофите се бореа за културата да се рашири по цел свет и индивидуалната сфера да не биде веќе зависна од надзорот на Државата или овластувањата на заедницата?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Чана не седнува на столица, туку своето големо тело го спушта врз сламарникот на еден од креветите, ги продолжува зборовите на Пелагија, малку како на шега Ми как Пено ним да сваљкате ошче адночко оти било широчко! и гррр удира во смеа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)