Ги навива речениците: - Секое тело кое ротира подложно е на депресии.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Навидум, имаа прво: широките стапала со кои самоуверено го грабаше потчинетиот простор, премногу здравата, волчја отпорност на блескавата насмевка, малите, цврсти гради што во четвртата деценија ѝ стоеја исправени како штотуку распупена девојка, таа мускулеста едрост на целото тело кое на нејзините платна со паганска надмоќ лебдееше над урнатините на згаснатите светилишта, пламените кадрици со по некое седаво влакно, што се извиваа околу лицето како змиолики фалуси – имаше невообичајан „машка“ сила за една пост-симболистичка сликарка.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Трчав по кејот, молев за помош и гледав во телото кое исчезнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тој помисли, со еден вид вчудовиденост, на биолошката бескорисност на болката и на стравот, на предавството на човечкото тело кое се вкочанува токму во моментот кога е потребен некој посебен напор.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Потоа почувствував истоштеност која ме повлекуваше подалеку од болката а поблиску до бессознанието. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)