Не ќе ми го стопи земјата мртвото тело додека ти мој Ламе (Сефула Малешова) и сите тие што себеси се нарекуваат Албанци не ми ги испратат посмртните останки во Албанија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Не го измислив јас ова, туку во религијата која, според мене, највеќе ги почитува жените и секој маж има обврска да ја облекува и кити со злато секоја, бидејќи може да има повеќе, треба да ја опслужува неа и нејзиното тело додека не остари.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Александар мислеше дека одамна се ослободил од тоа, ама мечот кој што на кратко му го пресече телото додека се поздравуваше со некрунисината мис тинејџер на неговата генерација го увери во спротивното.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Во неа уште мириса на чад, на изгореници што ти го нагрдија телото додека го исмеваше огнот.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Со тие движења како само да се обидуваше да се оттргне од очајот, а така очајот беше уште поприсутен околу нашите тела додека тие се соединуваа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Онаа за девојката која и години по смртта на својот сакан, го гледа со очите на својата душа, и не престанува да му зборува.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А јас и натаму чувствував како заедно, како едно, ми чукаат срцето, утробата и меѓуножјето; ги чувствував таа слатка болка и тој горчлив копнеж да се даде нов живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)