техника (имн.) - или (сврз.)

Или, како што тоа многу убаво ќе го синтетизира самиот автор на едно место кога ќе запише: „McDonalds наспроти Златен клас!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Татко ми и така сакаше да студирам некоја егзактна наука, како техника или барем медицина. - Ќе изгубиш цела година.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дада веќе не ја интересираа пластичките уметности, право да речеме, веќе не ја интересираа прашањата на техниката или движењата пред тоа. Повеќе ја интересираше литературата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ина на трапезот изгледаше сосема природно, како ниеден ден да не посветила на техниката или вежбата; немаше причина да не биде таква и во кревет. Имав и куќа: шатор небесен. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Постојаната смена на лирското („The seeker on the way of sound“) со умерено ироничното („Чико и врапче“), гротескното („Влијанието на Хорацио Цвикало врз растот на шарените анти-упатства“) и полемичкото („Колумна“), напати со благо трагичното („Борјан и татко му“) и носталгичното („My pricate Europe“), натаму, повремените алузии на народните сказни, како и интерполираните народни („Мутулуми“) и хаику песни („Хаику во Скопје“), бројните цитати од лектирата (В.Вулф, Д.Киш, А.Шопов...), сентименталните стории од „семејниот циклус“ („Чушкопек“) или своевидната „теориска автобиографија“, според терминот на Мишко Шуваковиќ („Поглед од чекалницата“), „in medias res“ техниката или финалниот ефект на изненадување, „јазичките игри“ (употребата на дијалекти и на странски јазици), но и играта со интерпункцијата, варијациите на различни техники на писмото, како и иконографијата на популарната култура (масовните медиуми, особено Интернет), исто така, се евидентни стилски доминанти во специфичната раскажувачка поетика на Прокопиев, која е, несомнено, во знакот на постапката на хибридизација и бриколажот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)