трева (имн.) - се (зам.)

Легнати така на тревата сува фатија сенка трева се дува често во градот се правеа статива со увозно ѓубре шиптарска сатива
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Глеј, бре, тревата се раззелени, цвеќето расцути, лисјето треперат, ластовичките летаат, билбилот се растури од пеење, потоците се наполнија вода, пчелите се разиграа во устите на цвеќињата, ментата мириса, а ти само - другар политкомесар тој и тој рече вака и вака, кодошиш, плукаш, се фалиш лево и десно демек непријателот го уништивме, му убивме и му ранивме толку и толку, а наши како да нема...како, бре, нема?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На тревата се валкаа младичи и девојки, не забележувајќи нѐ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Разбирате, штом нема моѓ, нема ни роса, а се знае дека без роса тревата се суши.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кај што и тревата се држи ко мачката со ноктите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земјата со нејака трева се длапчела под нив, подвижните пирамиди на огновите околу кои лежеле ги извивале своите знаменца и ги грееле, и секое нивно влакненце се враќало на своето место.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога споредните патишта ќе ги снемало, патувале ноќе: царските друмови биле слободни само под закрила на мракот. Затоа преку ден сонот им бил посветол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но на Зоки повеќе не му се црта. - Тато, - вели тој, - но додека јас цртав... тревата се исуши. Ако? Нека остане жолта!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во ретката трева се чу екот на чекори од чизми и гласови на луѓето од ракетата што им довикуваа на оние надвор.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И каменот оживува на жешко време, вели, само тревата се суши, друго сѐ оживува на горештина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)