ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Тие го негувале, тврди Бојс, околу осум дена, му го спасиле животот замотувајќи го во маст и кразно, сѐ додека не го пронашла германска спасувачка група.

Некој може повторно да се роди и да се покрсти во детска када - може повторно да биде течен како водата на животот - како што според Бојс и купот стари весници што тој подоцна ги користеше во својата уметност беа симболични батерии што произведуваа топлина и топлинска енергија.

Вор­хол снимаше сѐ и никогаш ништо не фрлаше; фондацијата овозможи музејот да ги добие поголемиот дел од архивските материјали, вклучу­вајќи нотеси со разни исечоци, примероци од магазинот Интервју, снимени ленти со музиката на Велвет Андер­граунд; сите овие работи ќе бидат изложени во гале­риите на музејот и во читалната која ќе биде отворена за посетителите.

Ваквото неразбирање за последната етапа на Ворхоловата уметност беше уште еднаш подржана и со изложбата во МОМА каде на многу површен начин беа третирани и преставени неговите последни дела како примероци од разните “фази” на Ворхол: еден Roschach, еден Reversal, неколку од Oxidations, еден Self Portrait, една Last Supper итн.

Ваквите предмети - а тие се многубројни во Бојсовата уметност - се мементо мори и претворени се во зраци на надеж.

Големите инсталации, скулптурите и витрините се дела на голем скулптор со вистински осет за материјалите и идеите коишто го надминуваат духовното, антрополошкото, и алхемичното, приближувајќи се до архитектуралното. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 89

Гледано од ваков аспект, откако 150 Margina #11-12 [1994] | okno.mk ги завршил сериите слики за познатите личности и несреќите во раните шеесети, Ворхол станал жртва на сопствениот успех.

Треба да се потсетиме дека во тој момент американската култура и уметност беа доминантни; да се почувствува нов европски дух надвор од Турин или Дизелдорф беше огромно откритие и нешто што му даваше нова надеж на нашиот стар континент.

Бојс имаше визија, имаше иднина, и со својата енергија ѝ вдахна живот на европската култура.

Кога ова верување формално се легализираше, уметноста беше лишена од својата креативна сила и ограничена на улогата на толкувач на општеството и на идеализираните идеи поврзани со него.

Едно од средишните прашања на обликувачите на кинетичката уметност беше како да се превладее тешката густа материја, симптоматично „совладувана” и од страна на традиционалната скулптура; како да се естетизираат и претстават енергетските полиња?

Тој е издавач на “Нација и нарација”(1990) и автор на колекцијата на есеи наречена “Локацијата на културата” 16 Margina #4-5 [1994] | okno.mk Coco Fusco По втората светска војна, американската апстрактна уметност беше меѓу народно оценета како највисок израз на нашата национална култура.

Поволно избивајќи на виделина за време на еуфоријата од нашата победа во битката, оваа уметност беше промовирана како форма на визуелна репрезентација супериорна во однос на сите други, посебно во однос на социјалниот реализам.

Листајќи ги биографиите на историските големци, прочитав дека и најголемите имиња во историјата на уметноста беше биле влезени во брачни заедници, па некои дури и со истиот пол.

Заборав Дејствувањето на виенските Акционисти претставува радикален протест и пречекорување на табуата до таа мера што никогаш не било интегрирано во општествена или уметничка смисла, па поголемиот дел од апострофираната телесна уметност беше: „постојана провокација на општествените структури коишто реагираат со отфрлање - што е еден од главните ризици за уметниците по 1969 г.

Презен­цијата мора да се сфати многу посериозно од репре­ зентацијата.

Во мртвилото на советската епоха, уметноста беше единствената преостаната потенцијално значајна сфера.

Во секој случај, уметноста беше и остана клуч за разбирање на светот и вложувањето во него: „Дури со помош на уметноста научив да го набљудувам светот“.

Човекот од кого ги добив првите часови од уметноста беше Emilio De Antonio - кога го запознав, сѐ уште работев како рекламен цртач. (...) Де беше првиот човек за кој знаев дека рекламните цртежи ги смета како “вистинска” уметност, и тој направи тоа, на тој начин, да го види целиот Њујорк.

Имаше тешка задача да ја држи куќата во ред, да им го бере гајлето на двете оставени дечиња, навреме да јадат и редовно да одат на училиште.

Таа секогаш ја даваше целата плата – седум шилинзи – Хари праќаше колку што можеше, но вистинска уметност беше да се искамчи нешто од таткото.