усна (имн.) - ми (зам.)

— Не кажувам, велам, а усните ми се лепат, одвај ми се провира зборот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кожа со кафеави дамки во кои откривав вистини за летањето над маѓосани цветови, кај усните ми, се сопнуваа и го добиваа сопствениот облик;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)