Елеазар бен Цви ги гледа тие слики на уште една жртва на предците, ги гризе сувите усни и ниша со главата опфатен со ужас додека во затемнетиот коридор на авионот се слуша длабоко дишење на патниците, а над Атлантикот владее длабока ноќ.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Но малата жена не можеше да одговори, таа си ја прекаса долната усна и почна тихо да цимолка.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Се насмевна ѓаволесто, а кога ги догледа колибите ги издолжи усните и дувна зачудено: - Аууу!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Логотетот гледаше во Филозофот стрештено, ја оближа сувата од возбуда усна и рече: „Пие“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Како претоварена гемија однегде доплови дебела девојка во црвен фустан, ги развлече намачканите усни и седна до него.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бабицата ги отвори полните усни и покажа голем златен заб под темниот полумесец на мустаќите. Личеше на Козак од филм.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Мал црвен нос, олупен од мајско сонце, тркалесто лице под брада, стиснати усни и ниско испупчено чело.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој ќе се искиваше во дланките тресејќи ја главата како да клука, ќе ги избришеше темните танки усни и одново ќе мрднеше со ретките веѓи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Прашањето потона во очите, се закова на усните и пак настана молк.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Со нас беше и Салко Вадидуша, поцрн и од Арап, со арапски усни и зет на болниот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неделко Шијак, ако паметам сега точно, лежеше на својата кола подалеку од огновите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сеќаваше како има бели усни и вистински одврзани движења во секој дел од своето тело.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Бледото испиено восочно лице, длабоко вкопаните очи, коравите усни и повеќе од десетте загубени килограми, низ приказната на Рада ја навестуваа голата вистина.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Се случуваше ли сликата да оживува од моите трепетливи усни и да ми врати здив за здив? Можеби.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Имаше мал дискретен сјај на усните и изгледаше прекрасно.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Луѓето влегуваа и излегуваа од темните сводови на портите и лазеа во неверојатно множество по тесните сокачиња што се разгрануваа од двете страни - девојки во полн цут, со неумешно нацрвени усни и младичи кои ги задеваа девојките, и дебели расклатени жени кои покажуваа како ќе изгледаат девојките по десет години, и стари згрбавени суштества што се влечкаа на рамните стапала, и парталави босоноги деца кои си играа во баричките, а потоа, на лутите повици од мајките се разбегуваа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Човекот го извади врвот од белиот јазик, го лизна местото каде што требаше да му бидат усните и помина.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Јас го правев тоа со страст што ме опијануваше, шмукајќи ја првин едната, а потоа другата брадавица, апејќи ги цицките чие менување на облините го чувствував на површината на усните и јазикот, кој застануваше на места за потоа одеднаш да направи свиок со врвот, да притисне, да потсети дека јас сум тука и дека таа игра не е надвор од мене, дека таа е дел од моето рацио, дека знам што правам и дека знам зошто го правам тоа.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Ја осетив таа сладост на усните и на врвот од јазикот.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Сеќавав како ми се тресат усните и целата снага.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Ќе се фрлиш за прв пат
главечки, ќе пливаш само за себе
butterfly, ќе плуташ, ќе нуркаш
оддалеченоста од брегот ќе ја одмеруваш
по пробивот на сонцето, ако го има
по работата на срцето
по подноктиците
перките и алгите
по трагите од морските пци
ќе ја унапредуваш техниката
отскок на површината
во последен миг
неверна кон сѐ
кон животот посебно:
ќе палиш огин и ќе голташ жар и пепел
во ждрелата на оние кои во тебе гледаат
неидентифициран плод, увод во гревот
зашто другите, одбраните, некаде далеку
ѕемнат во истите ноќи, подоткриени
јазикот го вадат од мрзеливи легални усни
и скришум ги бришат своите
благоглаголливи:
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Беше проѕирно, нежно девојче кое како пред многу години да се загубило на дождот, како дождот да ѝ го измил синилото на очите и руменилото на усните и како жито жолтата боја на косата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Кој, дедо?“ „Ороспијата... Смртта...“ мрдна со усните и испушти душа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Растрчаа внучињата негови низ селото и викаа: „Умре дедо! Умре дедо!“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Влажен клик на усните и остро провирање на плодот од едно постоење ново Гранките се пореваат скршени во своите сенки округли раце од месечина и рамена од облаци.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Потоа влегов во собата за да му објаснам: - Александар, нешто не е во ред со пенкалото што си го донел од работа.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Неговите усни и заби ми се убави и суви, и со храна меѓу нив, и со дамки од никотин, и му ги бакнувам и јас таква, иста како него.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Од забите и непцето цеди плунка и со врвот на јазикот навлажнува усни и чувствува дека и се прекршуваат колената, ја облева пот, ѝ се смрачува пред очи...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Баба ококори очи, вчудовидено стегна усни и, чудејќи се, рече:- - Ами куталето заедно со кучката ојпе по овците...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Гледа во бистрата вода, а во неа широко отворени очи, слични на очи на исплашена срна, лице огрдено од лузна, збрчкано чело, стегнати усни и вилици, прекршени веѓи...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Дедо... – пак му се обратив на дедо, ама тој пак покажа со прст на усните и јас замолчав и се загледав во таванот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Таа ги навлажни само усните и го накисна едниот раб од црната шамија.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во следните неколку моменти, момчето со полните усни и остар син поглед успеа да ми го сврти вниманието повторно на себе.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Момчето со полни усни и остар син поглед нападно ми поставуваше прашања од типот која сум, од каде сум и што правам во Охрид.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)