уста (имн.) - со (предл.)

Сепак, се натерува да се исправи, зашто средбата ја смета за особено важна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Д-р Максимилијан Мертен задоволно ја брише устата со салвета по обилниот појадок, не брзајќи да се сретне со оној снисходлив Евреин што моментно раководи со солунската еврејска заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мира се сврте и наеднаш ја преклопи устата со дланка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На врвот само легнав и не гледав, како другите, ни кон авионот ни кон ливадите, туку лицево го нурнав во влажната лединка и, зазбиван, ненаситно ја полнев устата со свежина што студено струјкаше низ тревата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А кога мораше, просто си ја затињаше устата со раката и ја вртеше главата настрана, па и така чувствуваше непријатна миризма.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од мало невнимание ептен се засркнав кога големиот бран ми ја наполни устата со разѕвездени брадавички.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Пилипчук, што е тоа Озери? - праша наведнатиот без да се сврти. - Село, обично...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Црквата им е срушена, во воздух ја кренаа - се прозевна Пилипчук, затворајќи ја устата со дланката со истетовиран син број на зглобот. - Едно, триесеттина куќи ќе има.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Земјата растлеана жива пуза, отворена гладна уста со стрми суводолици, со реки од прав и пепел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оној огромен Ристан, истеран, отфрлен, се меткаше по градилиштето, готов да се расплаче на секој збор, со оние свои огромни раце, што не можеа да бидат скриени никаде, толку голем, а толку ненужен, а лавот на црвеното сонце сега веќе крвавеше низ устата со некаква болна пена, врескајќи и превиткувајќи се, устрелен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Гнаса... - пламна наеднаш Арсо. Глигур му ја затна устата со дланката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој што говореше со него молкна и закашлувајќи се, ја покри устата со двете дланки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дуко си ја обришува устата со рака, и почнува да витка цигара.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе им ја навлажувам устата со млекото од дланката, Тие ги стегаат забите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам како им се шират обравчињата, како им се полнат устите со вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ги полнат устите со месо, со ориз, со леб и губат здив, речиси се задушуваат, па мораат да џвакаат со отворени усти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А жената, липајќи, почна жедно да го пие сјајниот зрак, јурна накај прозорецот и силно ја затна устата со шамичето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Седеше на прозорецот и ја гледаше вечерта како полека ја освојува улицата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Виснатите мустаќи му биле црвени. Од ноздрите и од устата со долги заби му бликале крв и јад.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го залепи челото на стаклото и ги склопи очите задремувајќи со последно сознание - навистина, Јана веќе не сакаше да го гледа како пие, како војнички ја поздравува месечината, како ја полни устата со земја. Таа, Јана-Марија...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Жената неуморно маршираше горе-долу, наизменично затнувајќи си ја и одзатнувајќи устата со штипки, пеејќи и замолчувајќи и закачувајќи уште пелени, и уште, и уште.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледаше дека не постои час од денот кога таа не маршира помеѓу коритото и жицата за сушење алишта, наизменично полнејќи ја устата со штипки и пеејќи од срце страсни песни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога свршував Јани ми ја затвораше устата со подлактиците, со дланките, ми ја потиснуваше устата со градите, а јас го гризев како бесна кучка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Залижав со јазикот во вдлабнатината меѓу двете гради, но во мигот кога сакав да се придвижам нагоре, до вратот кој благо беше извиен над мене, Ема ја крена главата и, кикотејќи се, повторно ми ја наполни устата со брадавицата на десната цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На ова Гоше кивна, нешто му се измеша во желудникот, се наведна, се фати за устата со левата рака и, држејќи се со десната рака за газот, блед и разбушавен се стрча кон спачекот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Црниците, меки и миризливи, се топеа в уста со онаа сочност и по малку тешка сладост.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Спиј кога веќе не си доволно буден - заповеда пред да ме бакне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ајде, искарај ме - ѝ реков - ако чувствуваш потреба да го сториш тоа, а за возврат ќе ти раскажам сѐ за жената од скалите, за писменцата што ти ги... - но Катерина ми ја затна устата со својата топла дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чувството дека остана сосем сама ѝ го раскинува срцето, ѝ ја полни устата со горчина, ѝ ги потсечува колената осамата што дојде со кобното војничко писменце.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ПОЦКО: Да одиме кај мене да се помезетиме и да се понапиеме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Господе, господе, што е ова, што ме најде! (Тресејќи се од гнасење долго си ја брише устата со шамивче. На Арсо.) Да одиме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Цанул се згади, му се накренаа цревата, се стегна да не поврати,а кога дојдоа дома, ја натера Цанулица да ја измие устата со зач за да може да ја баци.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
1. Еден Циган без цигулка Еден Циган без Циганка Еден Циган без дружина донеса денеска Замижано над постела тој стегаше раце суви борејќи се со некого заздиван Па наеднаш грабна дизгин невидлив и атот игрив го потера сиот в пот и распеан Но в час коњот се исплаши и се сопна Тој извика на уста со топла пена румена Не го крена коњот сакан Не намести нови жици Под чергата в пламен сета замолча Еден Циган без дружина еден Циган без Циганка еден Циган без цигулка однесоа денеска.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
- Не дери се! - ѝ ја затворив устата со рака.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додека ова го кажува една жена со свиена коса горе над темето, Чана си ја стискаше устата со големата дланка за да не ждригне нејзината смеа од која исто така можат да се исплашат луѓето што тогаш беа во просторијата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И таа миризба ми ги копа непцата и ми ја полни устата со танка водичка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ја затворам устата со него, со неговото лице го покривам своето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една жена ја заграбила устата со дланките и подзарипнува од викање: — О, Михајлооооо!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја гледам како влече, како ја полни устата со чад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слушам нешто почна да ми вели: сврти се, мори Небеска, и неговата уста со твојата душа дише.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само да ми се полни устата со вода, и само да ме подјадува околу непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Заклучонаја Тимјановна, как здарови?30 — Имам една рана на ногата, велам и ја полнам устата со валмиња чад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)