Ти ги љубам градите кротки на кои лежи студена жолтата каверна на ноќта да ти ги покренам двете гранки безлисни Слези подлабоко од тревите под нас е сѐ жолто Се нуркаме во заедничките длабочини по смислата на оваа долга ноќ што нѐ соединува во нашата брза љубов Што сме ние двајцата што крадеме од тишината кога молчат сите прозорци жолти Дали да се вратиме во нив како сомнамбули со парче смисла во очите Или да се препуштиме затворени во ова длабоко нуркање сред ноќта што нѐ открива со една утеха за сите мртви шумови што молчат од прозорците над тревите жолти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Утеха за сите задоволства кои не ни ги дал животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Така работите навидум се редеа, ама настрана од нив, никакво ограбрување за честа што ќе му се поврати наскоро, не можеше да биде утеха за мирот на новиот Мурат-ага.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Утеха за сите мачнини кои ни ги задава животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)