Оттука е исто така јасно зошто филмот ги изневерува нашите очекувања, зошто не е „хичкоковски”: недостасува за него специфичната внатрешна, вертикална удвоеност на ситуацијата, кога постепено се појавува грозната содржина, што се крие зад површинската идилична маска - во Чамецот за спасување е речиси од самиот почеток сѐ јасно, веќе самата појдовна ситуација е грозна и егзистенцијално заострена, единствената „тајна” е дека е Вили уште позлобен отколку што се чини, и дека ги водел во погрешна насока, кон германскиот брод за снабдување...
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Рекламата во весникот тоа слабеење му го припишала на измисленото средство Re- duco, а резултатот бил дека стотици дебели луѓе му пишале на Хичкок и му барале податоци за тоа чудесно средство.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Постарите браќа, уште во првите години по војната, во времето на сталинизмот, кога во советските филмови ги гледаа, на големите паради, гордите маршали, со куп ордени, наредени на градите, си помислуваа дека, за секоја победничка битка, се добива по еден орден.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Филмовите ги консумирав понекогаш по трипати на ден. Одев и на кино утро. Ми требаа кино информации. Не сакав да имам непознаници.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Значи, нивното уживање во него не исклучува свест за она што во врска со настаните претставени во филмот ги згрозило коментаторите од првата низа.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)