ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Арија (Aria, 1987), филмска интерпретација на десет оперски арии, благодарение на агилниот продуцент Дон Бојд, ги собра заедно, меѓу другите, и Jean Luc Godard, Bric Beresford, Ken Russel, Nicolas Roeg, Derek Jarman, и беше свечено прикажана на затворањето на Канскиот фестивал. 196 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Истата година Џарман повторно работи со Бојд на The Last of England, филм за загубените утопии, прикажан 1988 год. на Меѓународниот форум на млад филм, во Берлин.

Па, каде се случува тоа? Верувале или не, во филмовите и ТВ-сериите.

Предностите над класичното огласување се бројни: 4 пред сѐ, постои мошне силна асоцијација и идентификација со изворот на пораката, т.е. со главниот актер или со самиот филм 4 за разлика од класичниот спот, филмот се доживува многу поемоционално, па и впечатокот е посилен 4 благодарејќи му на претходното, помнењето на производот е поголемо 4 можна е и поголема фреквенција на појавување на производот - може да се појави повеќе пати во филмот, кој, пак, може да се гледа неколку пати 4 кај светските филмски хитови станува збор за изложеност на производот пред огромен број гледачи, така што испаѓа дека цената за тоа е многу ниска.

Следот на ненаративни сегменти реализирани со супер-8 камера (подоцна префрлени на 35-трака), како запис за Британското секојдневие, наликува на негатив на Кјубриковата студија Пеколна Помаранџа (Clockwork Orange).

Од 1980 год, Џарман многу поинтензивно работи со камера, снимајќи видео, фрагменти, на формат 16 мм или супер-8, филмови или промоционални музички нумери со Мариан Феитфул, Кармел, или Брајан Фери.

Методата на рекламното делување позната како “product placement” или “prod- uct tie-in” се состои во презентацијата на производот во еден филм или ТВ-серија, но така гледачите да немаат впечаток (да не знаат) дека станува збор за реклама, бидејќи појавувањето на производот е дел од самото дејствие на филмот!

Навистина, Гринавеј е поуспешен во истражувањето на визуелните можности на неговата “книжна” тема одошто во поставувањето на длабоки прашања за дискурзивната природа на театарот, филмот или моќните релации.

Концептот на слика, обоеност и означување толку се разликува од опсесивната и незапирлива раздрдореност на американската ТВ драматургија во европскиот филм или од оние рецидиви од европскиот авторски филм каде што компонирањето на претставата исчезнало.

Бидејќи комплетната еквивалентност (во смисла на синонимност или еднообразност) не може да биде замена за која и да е од неговите категории, Јакобсон изјавува дека сета поетска уметност, според тоа, е технички непреведлива: Можно е само креативно транспонирање: или интралингвално транспонирање - од еден поетски облик во друг, или интерлингвално транспонирање - од еден јазик во друг, или конечно, интерсемиотичко транспонирање - од еден систем на знаци во друг, на пример, од вербална уметност во музика, танц, филм или слика.

Пасивниот воајеризам со снимање на филм или со некој друг начин на бележење се претвора во активен процес (креација). 96 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

Доколку и понатаму � се препуштиме на оваа психоаналитичка насока, можеме да заклучиме дека Вор­холовото опсесивно бележење на наста­ните околу себе е обид за компензација на личната пасивност.

Да помислиме само, колку различни нијанси се потребни за еден уметнички филм или сликовен театар?

Секој разговор за популарната визуелна уметност, барем онаа што не е филм или спот, денес се одвива на еден лизгав терен каде што се мешаат „реалните“ дискурзивни формации на популарното со посакуваните дискурзивни формации на популарното.

Џим МекКлилан (Jim McClellan) превод: Марина Костова; извор: THE FACE, october 1995 Веб-страницата на Nicholas Saunders е http://www.cityspace.co.uk./users/bt22 Маргина 37 169 Глобална сцена 170 okno.mk Бранислав Gимишриевиk ~ ́ ‘ПОП’ ОД ОБЕТЕ СТРАНИ НА ПРИНЦИПОТ НА ЗАДОВОЛСТВО: ЗА БРИТАНСКАТА УМЕТНОСТ ВО ДЕВЕДЕСЕТТИТЕ dry

Наместо да се запрашам што ќе ни е уште, побогу, да се занимаваме со бродвејскиот мјузикл – или со сентименталните љубовни песни, со дивите, со големата опера, со старите филмови или со совршеното внатрешно уредување – сега кога си ги имаме геј-идентитетот и геј-сексот, јас, ете, си заклучив, иако инстинктите ми велеа друго, дека е поитно да се постави спротивното прашање: Што ќе ни е, побогу, геј-идентитет, кога си имаме (како што сме имале отсекогаш) геј-идентификација?

Некои од коментаторите не гледаат ништо смешно во филмот или во изведбата на Феј Данавеј.

Во поглед на филмот или радиото, на пример, прашањето за оригинал стана бесмислено.

Па што бара сонцето кај смртта дома? Се затемнува ли како осветлен филм или блеснува јарко небаре животот е пладне створено за излив на крвта?