ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Таа низ формата ги ослоборува многуте двократности на живото и понекогаш ни овозможува да погледнеме зад темниот застор кој ги покренува невидливите простори во коишто еднаш ќе бидеме соединети Маргина 36 89 90 okno.mkМаргина 36 9192 okno.mkМаргина 36 93 Otto Dix Роден на 2. 12. 1891 во Унтермхаус, Гера (Тиринген), во работничко семејство.

Тоа се тие патријархални „компетенции” што ни порачуваат дека нив не ги интересира историскиот живот на народот кој се развива правно, економски, културно, кибернетички, кој ја рационализира својата природа и во една цивилна општествена форма ги испитува одредува причините и последиците на своето историско постоење.

Како оваа спротиставувачка форма на комуникација го замаглува нивното расудување?

По заедничкото разгледување на степенот до кој ваквата спротивставувачка форма ги диктира позициите во нивниот однос, ги запрашав дали овој начин станал префериран начин на однесување.

Всушност, философијата во нејзините матични форми ги одразуваше и продолжува да ги одразува машките грижи и искуства, кои за возврат беа определени од општествените, економските и политичките услови кои што се специфично историски.

Урбаната форма ги покажува своите предности како “собирник на сите содржини”, вели Лефевр.

Ние испитуваме дали овие организми им соодветствуваат на сите биолошки закони, пред сѐ оние на Мендел, а настанатите форми ги подвргнуваме на Дарвиновата морфогенеза, значи ги пуштаме да се развиваат.

Овие восхитувачки компјутерски создадени геометриски форми ги украсуваат речиси сите популарни книги и текстови за хаосот.

Зашто, веќе ги утврдивме трите услови чие содејство е и нужно и доволно за да се објасни општествената репродукција на машката геј-култура. (1) Дури и ако конвенционалните, хетеронормативни жанрови на дискурс се исто така и жанрови на чувствување и стилови на лично изразување; (2) ако главнотековните жанрови на дискурс, жанрови на чувствување и стилови на лично изразување се кодираат за родот и за сексуалноста според стандарната културна поетика – така што се интонираат со конкретни општествени вредности што различно се поврзуваат со конкретни обродени или сексуални улоги; и (3) ако таквите жанрови на дискурсот и стилови на чувствување или на изразување се обликувачки за одделните субјекти уште од раната возраст во животот – тогаш навистина е возможно во машката геј-култура да има нешто како примарна социјализација, доколку извесен дисидентски однос кон тие жанрови на дискурсот и на изразувањето претставува дисидентско обликување на родот и на сексуалноста.

Децата може да бидат во некоја ограничена мера изложени на високоразвиените културни облици што содржат и што одржуваат жанрови на дискурс и на изразување – а дури и да се изложени уште од рана возраст на, да речеме, мјузикли или на мелодрами, можеби нема многу да извлечат од нив – но тие се длабоко изложени на стиловите на лично изразување што тие форми ги дефинираат, бидејќи таквите стилови на изразување го обликуваат секојдневниот емоционален живот и ги конструираат разните прагматични начини на кои старателите на децата зборуваат, се изразуваат и се поврзуваат со децата.

Со други зборови, еден процес на социјализација во машките геј-културни практики може да започне во раната возраст, долго пред почетокот на активниот сексуален живот и пред почетокот на возрасното учествување во некоја геј-заедница, затоа што протогеј-субјектите уште на таа возраст започнуваат да создаваат или, можеби, само да изнаоѓаат нестандарден однос кон сексуализираните или обродените вредности што се врзуваат и со главнотековните жанрови на дискурс, на чувствување, однесување и лично изразување и со културните облици (мјузиклите, трагедиите, мелодрамите, историското конзерваторство, разните естетски практики и интереси) и нивните сврзани емоционални облици во индивидуалното однесување, кои ги отелотворуваат, распространуваат, рутинизираат, зајакнуваат и консолидираат тие жанрови.

Токму такви се прашањата за кои дава одговори нашиот модел на културна поетика, барем на еден општ и хипотетички начин.

„Меѓусебните проникнувања никогаш не биле поголеми, а непречениот развиток на идеите толку општ, соработката меѓу центрите на творештвото во Европа толку тесна и нераздвојна” (Бруно Томас во каталогот на изложбата “Триумф на маниризмот”, Амстердам 1955). Maniera во Европа меѓу 1550 и 1650, и помеѓу 1890 и 1950, поттикната од толку повеќеликата и сестрано доживеана Идеја, сите нови уметнички форми ги обликуваше во украси, покуќнина, облека, направи, прибор, чинии и чаши, керамика.

Страста за украсување преминува во епилепсија на смислата за форма.

Првите такви „гнили“ форми ги запознавме, меѓу другите, во Ангелската тврдина.

„Не се надминуваат само границите меѓу народите, земјите, јазиците, туку и отпорот на духот и материјата”.