ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Се обидов по нешто да кажам за таа апориска нужда во текстот De l’esprit (За духот) и во L’autre cap (Друг курс) во врска со Европа. 4Дали би можеле да речеме дека техниките со кои се служите при читањето и пишувањето ја претставуваат деконструкцијата? 4Повеќе би рекол дека станува збор за една од нејзините форми или очитувања.

Со него управуваат - значи, го надминуваат - некои многу пообемни, понеодредени и помоќни процеси на дело меѓу земјата и светот.

Емпириски дадениот влез е, сам за себе, лишен од секаква форма или структура.

Ние ги сакаме и двете.

Отсекогаш ме изненадувал фактот што поголем број стрипови се занимаваат со политички идеи во доста насилничка форма или со ситни тривијални моменти од животот, додека пеколната страна на работата, животот, љубовта и на стравот од смрт останува неиспитана. ?

Синкретизмот не е само, како што вели речникот, „комбинација на различни верски форми или верски пракси“; таквата комбинација мора да ги толерира противречностите.

Краткото затемнување и следователното откривање на лицето на Џоан Крафорд со сенките од венецијанерите не е некаква пропозиција во некое тврдење, туку состојка на стил.

Ако не се работи за ништо, тогаш не е фризура – тогаш е само коса. (Или, можеби, е несредена коса: ако стилот никогаш не е само стил без содржина, тогаш содржината никогаш не е само содржина без стил, а содржината што изгледа како да е само содржина веројатно е резултат на некадарен, никаков стил.) ‌Но за што се работи во стилот?

Што има да се изнапише цела книга за да дојде, полека-полека и макотрпно, до простиот и фрапантно очигледен заклучок што требало да се види уште на почетокот?

Секогаш кога говорот, движењето, однесувањето или предметите пројавуваат некаков отклон од најдиректниот, најкорисниот, најбезразумниот начин на изразување и на суштествување во светот, можеме да сметаме дека имаат „стил“ и дека се и автономни и примерни.391 ‌Токму затоа што стилот е отклон од нормата и начин на автономно постоење, бидејќи истовремено е и чуден самиот по себе и пример за себе – бидејќи самиот за себе си е нешто настрано – ете, токму затоа е тешко да му се објасни значењето.

Ако геј-мажите гравитирале кон дрегот, холивудските мелодрами, великата опера, кампот, модата и дизајнот, тоа сигурно е така зашто сите тие се женствени форми или барем затоа што традиционално се кодирани така. ‌Да скратам, изгледа дека викторијанскине лекари, на крајот на краиштата, имале право.

А тоа е причината поради која и предметите на културните студии се до лудило тешки за анализа.

Она што го дефинира машкиот геј-субјективитет е неговото обратување на сексуалните улоги, неговото меѓуобродување, неговата превртена, трансродова психологија.

Наједноставните од нив сјадриле во себе долга историја и огромна и сложена низа од меѓусебно поврзани значења, значења нераскинливо отелотворени во самата нивна форма или во самиот нивен стил – обликот на славината, наглиот премин од говор во песна што му е карактеристичен на бродвејскиот мјузикл, осветлувањето на лицето на Џоан Крафорд и нејзиниот изговор на репликата што ја искажува гламурозната крајност на мајчинската абјектност.

Зар објаснувањето за карактеристичните практики на кои им е склона машката геј-култура не е упадливо јасно?

За да ја објасниме задоволително привлечноста на Милдред Пирс за гејовите, мора да извршиме стилска анализа на речиси секој кадар во филмот, да направиме поцелосна верзија на анализата што предмалку се обидов да ја исцртам за онаа една сликовна низа.

Мора да се работи за нешто.

Да се опише содржината на една форма или значењето на еден стил е многу различен потфат од потфатот да се објасни содржината на некој исказ.