Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Говорот траеше веќе дваесетина минути, кога еден курир брзо се искачи на бината и му подаде парче хартија на говорникот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сајм беше извадил една лента хартија на која беше испишана долга колона зборови и сега ги проучуваше со хемиско пенкало во раката.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Беа поборници за љубовта, а не на парче хартија на која се потпишани двајца сведоци.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Виде гола празнина без прегради со едно дно и безвредни хартии на тоа дно и не поверува.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Пред мене, кај шолјичката со црн талог и со отпушоци слични на мали надгробни споменици во котлина од која нема излез, лежи хартија на која сум запишал меѓу другото: Темната возбуда, носи неспокој, нѐ фрла во тивок очај или некорисен гнев ...
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Го испратив веднаш утредента, подготвена на долго чекање на одговорот.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Го адресирав пликото што го пронајдов во фиоките заедно со другите празни плика и хартии на мајка ми, со надеж дека ќе стигне во Гоа, тогаш кога Игбал ќе биде таму.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Вивнаа хартиите на жарта, запапотеа ќунците нагоре, ќе ја кренат печката.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само видовитите можат да ја протолкуваат и таа друга страна. Но не секогаш!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Секое нешто, па дури и овој празен лист хартија на масава, има две страни. Едната секогаш е позатскриена од другата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)