Некаде од Прилеп али од Битола, каде што живееја неговите подалечни сродници и каде што и сам имаше куќи и хотели или од Солун, од Софија, од Загреб, од Берлин, од Париз, од Лондон, каде што бил да ака, рано напролет, заедно со ластовичките, туку и тој ќе долеташе на Имотот и ќе довлечкаше со себе и една секогаш различна, но секогаш ситна и црномуреста граѓанка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Со неа, босоног, само на ниски налани, небричен, нечешлан, распавтан, преку целото лето акаше по ридиштата низ гората, во полето низ нивите и низ бавчите, и надвор од Потковицата, низ мртвиците и низ блатата; во една голема кофа собираше треви, цвеќиња, инсекти, гуштерици, жаби, птици, ситни животинки, и пак рано наесен, заедно со птиците прелетници, откако ќе присобереше нешто од приходите на Имотот, и тој ќе исчезнеше со госпоѓицата негова.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)