час (имн.) - ги (зам.)

Толку е блиску тоа како млекото на лулката на несвенатата на глината на одрината на бреговите на светлоста Огрева таа и темнината од рамената од морните ја истава Во јасен час ги врзува со стреата со татковата кон изгревот загледана кон огништето на сонуваното време надежите пробудени што ги прибира во зимата на долгата ноќ
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Пладневните часови ги отседуваше со свенато лице, со шишето при рака, слушајќи го телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Може, може! - се насмевна Месечината и пушти еден долг, светол зрак кој ги зеде куклата и мечето и за час ги издигна високо, високо на небото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Го гледаше големиот часовник во кафеаната, кој како судник, часовите ги претвораше во секунди најавувајќи ја разделбата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дали година, дали две, од овие зборови соседите на Мише забележале оти Мише по цел ден се врти околу гулабарникот, час потскокнува преку сааните со вода и пченка, час ги подраширува рацете, се затрчува, подлетнува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нашите лица беа опечени од сонцето и секој час ги тргавме надолу сенчилата од капите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Баба ми Софија со часови ги превртуваше цревцата од свежо закланото јагне по кое сите плачевме, ама и го јадевме, откако ќе го подготвеа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога го пречекуравеше прагот на нашата куќа се слушаше чкрипење, крцкаше!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Инаку, кога веќе толку многу инсистирам на приказните, не мислев на оние што некогаш и негде животот ги напишал со помош на луѓе што ги немаме никогаш сретнато; не мислам ни на оние приказни што животот секој час ги создава користејќи притоа други личности и туѓи желби и спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако мислев на тие приказни не ќе имаше потреба да се живеат нашите животи и да се создаваат нови приказни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И ноќе ги сонувавме и дење по цели часови ги галевме со погледите... занесено, блажено, нежно, страсно, галежливо, умилно, топло и со наслада...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од неа, од нејзиниот центар, на сите страни постојано дуваа ветрови и в час ги растураа, ги туркаа натаму од сртовите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Смрт. Таа страшна слика, тешко сознание и најлудите и најпакосните за час ги смири.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но штом ќе минеше свеченоста, се колнам, таа уште истиот час ги слекуваше и веднаш ги оставаше малку на сонце за да се проветрат. Тоа добро, природно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, тој час ги видовме сите мили слики, сите изгубени слики беа вратени, секој предмет пак си беше на своето место. Сѐ, сѐ беше вратено, дома.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас како што ме дал господ, неверник со крстот на чело, уште истиот час ги прогласив сите за злобници а особено моите ближни, ги раскинав ама баш сите врски со „пријателите“, и докрај се затворив во себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)