чин (имн.) - на (предл.)

На тој начин креативноста престанува да се лоцира во чинот на продукцијата, а „употребата“ престанува да биде (не)препознавање на естетските намери.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Самиот чин на „употреба“ добива на вредност како сензуално-когнитивен чин на апропријација на некој текст или пракса.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Фонтот секогаш е првото нешто што го читате и последното што го пишувате.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Фонтовите немаат тела. Тие го ублажуваат чинот на читање.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Обидот на Симона да ја преземе улогата на Бог, демијург којшто ќе „донесе“ вода, е презрен и „закопан“ без вистински причини, со наполнувањето на бунарот како симболичен чин на каменување на самиот Симон.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На портата се појави мажот на Ребека во извалкана офицерска униформа со капетански чин на тврдите еполети, а веднаш по него, со бел мантил и торба во рацете, и таа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така што во чинот на самата песна учесници сме „сите“.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Љубовта е чин на надежта и оној кој не верува - практично не љуби.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Така таксономиите, водата, пејзажите, птиците во воздух или во готвачки лонец, близнаците, женското сојузништво, сите типови телесни реакции, внесувањето на храна и геометризирањето кадарот со архитектура, стомак или наместена маса - се чинови на една сепроникнувачка цивилизациска посвета.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Има нешто чудновишно, длабоко противчовечко во самиот чин на пристапувањето кон некоја партија, кон некој клан, кон некоја групација во општеството, воопшто.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Во колипката, Мајката го осознава последниот таен чин на бесконечната обнова на величествената прокоба на змискиот праотец, звездениот двигател, кој низ постојана жртва ги совладува демоните на минливоста.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сѐ уште ретките живи сведоци го паметат тој далечен, кобен чин на омразата, подлоста и неизбришливиот резил, но обессилени од стравот, немо го врват патот долж ’рѓосаната бодликава жица...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Сликата подразбира чин на сензитивна, ментална, емотивна и интуитивна мимаеза (имитација, поддржување).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе го наречат чин на кукавичлук.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Спушти ја завесата прв чинот на својата комедија и стрпливо чекај го крајот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Отпадоците, крпениците и парталите на секојдневниот живот”, пишува тој, „постојано мораат да се пресвртуваат во знаци на една кохерентна национална култура додека самиот чин на наративно изведување интерпелира сè поголем круг национални субјекти.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Суштински чин на војната е уништувањето, не само на човечки животи, туку и на производите од човековиот труд.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Делумно, тоа беше химна на мудроста и на величината на Големиот Брат, но уште повеќе беше чин на автохипноза, на свесно давење на свеста во ритмичниот звук.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше апсурдно, зашто испишувањето на тие зборови не беше поопасно од самиот чин на пишувањето на дневникот; но за миг беше речиси готов да ги откине упропастените страници и сосем да се откаже од проектот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и пишуваните упатства што ги добиваше Винстон и од кои тој без исклучок се ослободуваше штом ќе завршеше со нив, никогаш не кажуваа, ниту навестуваа дека треба да биде извршен чин на фалсификување: референците секогаш се однесуваа на пропусти, грешки, печатни грешки или погрешни цитирања, што беше неопходно да се исправат во интерес на точноста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само еднаш во животот тој поседуваше - и тоа по настанот: а тоа беше важно - конкретен, непогрешлив доказ за еден чин на фалсификување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше врв на суптилноста: свесно да предизвикаш несовесност, а потоа, уште еднаш, да станеш несвесен за чинот на хипнозата што самиот штотуку си го извршил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една толку чувствителна работа никогаш не би му била доверена само на еден човек; од друга страна, да ѝ се довери на некоја комисија, би значело отворено да се признае дека се случува чин на фабрикување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Против неа можеш да се бунтуваш само со тајна непослушност или, најмногу, со поединечни чинови на насилство, како на пример со нечие убиство, или со кревање во воздух на некој објект.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изразено со зборови, тоа звучеше разумно: а кога ги набљудуваше човечките суштества што поминуваа покрај него по тротоарот, тоа стануваше чин на вера.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нивното прво водење љубов беше обичен чин на волја. Но по вториот пат беше поинаку.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Рибарот во занес ги спушти прстите врз неа, собрани како за светиот чин на крстењето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со нив требаше да се заокружи овој Реквием, во чие поетичко јадро, во неговите првични, рани песни, смртта на поетот е доживеана и искажана во еден неоромантичарски и симболистички пев при првичното модернистичко искуство, како смрт на славејот во занесот на пеењето, кога сето битие на поетот е обземено само од чинот на создавањето на песната и од поттикот таа, долго носена во себе, да се испее, да се забележи и соопшти.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Пред мугрите на педесеттите години, нашето писмо испратено до италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, претставуваше неверојатен чин на храброст, но и на лудост, на голема илузија дека писмото ќе стигне на крајната адреса и дека, на крајот, каталогот ќе заврши во рацете на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За неа, верувањето во Бога прераснуваше во голем чин на храброст да се спасуваат чедата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А ти, дали веруваш? – Јас, мили мој, не сум толку учена да можам да посочам философски докази за постоењето на Севишниот. – Имаш право, никој не успеал во тоа, сите учења на човека не се доволни за тоа. – Но јас, сепак, верувам во нешто. – Во што веруваш, мила? – Верувам во чинови на храброст или на верба, кога ќе се соочиме со безнадежноста. – И тогаш?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
КНИГАТА ЕСЕЈ метално чиста со цврста маса што одѕвонува сталожена спирално овенчана со чинот на раѓањето со сѐ што е банално во стисокот на рацете во писокот на локомотивата во заминувањето кон личната слобода што заробува во една фуснота посветена на моето заборавено име
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Тој никогаш не спомна некаква врска помеѓу неговиот чин на распопување и постапката на попадиката која го беше напуштила не само него, туку и непораснатата ќерка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Брз е тој чин на разделбата! Маските на тагата паѓаат од лицата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Артикулацијата на сопствениот интерес (освен ако врескањето и лелекањето не ги сметате за тоа) ни оддалеку не е проста работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уште еднаш преку моќта дијалектички да пресврти некое очекување, поразот да го укине со психолошка реалност, тој ја покажа својата важност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојсовото излагање на себе и својата уметност - своето тело како уметност - е длабок чин на давање. превод: Нора Палмер извор: Art Forum, лето 91. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 101
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И не само тоа. Вие ќе бидете одведени и таму кадешто ќе ве однесеме, ќе одговарате за предавничкиот чин на вашите синови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Требаше да се следи уште православниот чин на атеистичката гротеска во музејот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. всушност го изговори прологот на драмата на балканскиот театар на апсурдот, требаше да следуваат чиновите на драмата во кои главните улоги, пред истата публика, требаа да ги играат К.К., во декорот на католичкиот павилјон, П.П., во декорот на православниот павилјон и М.М., во декорот на муслиманскиот павилјон.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во сите чинови на претставата во театрите, во музеите и вон нив се учествуваше во лов и преобраќање на вратената емигрантска душа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Чиновите на драмата се одвиваа во Елбасан, Тирана, Драч, Скадар, Влора, Саранда, Бутринт, Ѓирокастро и Поградец, градови кои требаше да бидат посетени, додека главните сцени на трагичната гротеска се одвиваа во театрите, музеите, крај бункерите...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Зрнца пот ми избиваа врз челото. Не знаев дали да стојам или да седам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И тогаш, светлото се придуши, таа стоеше крај прекинувачот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
После сите изјави, стискања, мали шеги и рутини, по сите поминати милји, изедени јадења, препешачени музеи и одгледани филмови, конечно природно и достоинствено ќе се споиме во конечниот чин на интимност и љубов. Горев. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 155
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)