чувство (имн.) - за (предл.)

Импулсот за раскажување на страдањето е средишен мотив за наоѓањето на гласот низ, со кој повторно се зема во поседување и се обновува чувството за конкретност на личното искуство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Која е природата на таа темпоралност?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дури и ако новите технолошки предности не ни даваат чиста брзина, се осмелувам да кажам дека тие се индикативи за нова форма на темпоралноста, современото чувство за подесување на времето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Губењето на чуството за време е страшна работа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Безмилосно и непоколебливо, мошне луцидно, продлабочено и со големо чувство за релевантноста на проблемите што ги загатнува (притоа совршено избегнувајќи ги замките на баналноста и дидактичноста, толку карактеристични за сегашните кобајаги либерални нови идеолози кои во значајна мера се истите оние божем одвеани марксистички цензори сега видливо присутни по разни „невладини“ и „граѓански“ здруженија од каде делумно пак финансиски го контролираат текот на идеите), Буден просто се наметнува како пример за улогата на интелектуалецот во (по многуте гадости) сличните источноевропски општества во „транзиција“.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Демагогијата и малограѓанскиот ситен интерес сѐ уште доминираат со јавната сцена на идеи и новата некорумпирана генерација интелектуалци и политичари богами ќе треба да вложи значајни напори да се пресмета со тој парохијален и всушност примитивен дух кој нема изградено никакво посуптилно чувство за иднина, за заедница и за делба на интересите. Маргина 35 7
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа синкопирано чувство за пренесување на мислата, таа бесконечна потрага по суштината во суштината на самиот збор која до совршенство беше изнијансирана и искомпонирана во поемата „ТОЈ“, како доказен материјал од претходните песни се појави како амбис пред поетовото создавање.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
„Освен тоа, не гледаш ли дека се шегував со тебе? Каде ти е чувството за хумор?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Ти обично имаше чувство за хумор, Боб.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И доколку времето не е само категорија на траење и менливост туку и оска на правдата – вистина е дека современата македонска поезија, најсуптилно меѓу сите творечки дисциплини, откри една значајна и филозофска и психолошка посебност на македонскиот народ: неговото чувство за временска дистанца; чувстото да ја различи минливоста од трајното.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Уште од првиот ред таму се нагласи дека темата што ќе се изучува се однесува на тоа како мажите што веќе се геј се здобиваат со свесен идентитет, со заедничка култура, со одреден светоглед, со заедничко чувство за себството, со свест дека ѝ припаѓаат на посебна општествена група и со особени сензибилитет и субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Заморно работеше секојдневно, воден од поривот на чувството за богатење, но емоционалните слабости ги влошија односите со ортакот кој го бараше својот дел од долгот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали сето ова звучи грозно или едноставно различно, зависи од личното чувство за вредности и приоритети на читателот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Наредени околу тие двајца, пак молчаливи и без чувство за повремените удари на ветрот, другите чекале едниот или друтиот Онисифор да крене рака, да замавне, да удри или да убие, да се види кој е под заштита господова. Не дочекале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можело да се поверува дека само омразата ги зближува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ФЕЗЛИЕВ: А ти да не мислеше дека во мене се возродила револуционерната страст и чувството за другарство?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сите телевизии фураат идентична шема, сите весници исто (па го има ли тоа негде, два кретена со, до скоро, потполно исти текстови - од кои зрачат бескрајно мрзоволие и тапост - во ист ден 40 години да се појавуваат ко тотална навреда за било кое чувство за плурализам и две страни на било каков аспект!?), сите културни списанија се исти, државата е исто што и невладините организации, фондациите личат на министерства, ко да сме чувари на најсветата ебена вистина во историјата на човештвото, толку проклето оркестрирано сѐ изгледа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- „Ако имате муда“ имплицира некакви анахрони мачоистички и реалистички концепти без двомолекулско чувство за виртуелноста и на храброста и на борбата, или, ако сакате, за нивната релативност и нестварност...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чувството за некаква кобна завлечканост во неговите петици тој не го загуби ниеднаш и сигурно затоа можеше да застане и да се сврти уште на првото 'ржнување, што го чу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А чувството за тоа дека рацете им се исти, тоа чувство за близината, се враќаше кај него со секој нов дојден човек, со секој нов чивт набракнати раце, сѐ додека тоа чувство во него не израсна во некакво чудно чувствување како да си е дома, со тие луѓе во сините валкани комбинезони.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше само да гледа во густите роеви снежинки, во чие што виорење не постоеше никаква разлика од вчера, завчера, чиниш денеска воопшто не беше некој друг ден, погледот пак му заскитуваше во таа маглива, бела шума од снег, еден болен човек со она чувство за умирањето во своите мускули, нараснато во него повисоко од неговите рамена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа и едни лити завивања во колениците, и боцкаво трпнеење во подноктиците на рацете, блажеви во слабините и она познато чувство за здивот, исполнет и затнат од некаков снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Леле! Дома ќе ме убијат! Сум го загубила чувството за време. - И за простор, Срцка!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа сепак беше друг свет и во него страдањето не е вака јасно и чувството за некоја одговорност и мачењето на некоја свест е само една млака потиснатост што дури и не постои.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овде зборот го испуштаме намерно бидејќи сметаме дека службеното лице го загубило, сигурно, чувството за мерка...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додека околу нив се мешале извици, истрели и блиски далечни грмотевици, вториот раненик, оној, преку чии очи минал шрапнел, лежел ничкум и копал со нокти и заби под себе и пцуел, пелтечаво и тешко, под контузија - и султанско знаме, и паши, и вера, Тој до него, со две парчиња од војничкиот ремен ги стискал нозете над коленици за да не ја изгуби крвта и со неверување слушал во зачуденоста без чувство за болка, за еден миг заборавајќи си ја судбината: кауринот, на кого му е укажана чест да биде војник под зелен бајрак, не атакувал за да ги убива оние што ги зеле да се бори со нив за нив, милосливите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, за речиси сите владетели може да важи метафоричната претстава за извишувањето на кривата на владеењето до кулминативната точка и потем за неприфаќањето на неизбежниот пад!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Илузиите почнуваат кога владетелот ќе се најде на највисоката точка и ќе посака да го успори падот, односно да заврши во небото на илузиите, губејќи чувство за историјата на земјата која ја создавал.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кажи ми, Винстоне - и запамети, без лажење: ти знаеш дека јас сум секогаш во состојба да ја препознаам лагата - кажи ми, какви се твоите вистински чувства за Големиот Брат?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се очисти од правта, си ги истресе бечвите од пешачењето, со чувство за подготвување.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако ја мени верата, во него остана длабоко чувство за родот и јазикот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Продолжуваше со животот што ѝ преостануваше, со непогрешлив внатрешен усет и со чувство за мера, да си го исполнува својот круг на семејната судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да, таа ѝ се спротивставуваше на балканската историја, носена од некакво инстинктивно чувство за одржувањето на животот на семејството, на своите чеда во прв ред, а Татко се обидуваше да ја разбере, да ја толкува балканската историја, да ја спитомува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што се однесува до обидот на Кулик да создаде нова „соединета култура на ноосферата“ која ќе биде втемелена на сетилото за мирис, можеме само да кажеме дека културата како таква - наспроти природата - е воспоставена дури со моментот кога човечките суштества престануваат да се потпираат на чувството за мирис.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тој човек – тревка на старата фотографија, предаден на моментот и на себе си, како впрочем и сите тие непознати судбини, фатени во еден миг на својот, за мене недофатлив, живот, го засилија во мене чувството за неповторливоста на допирот, звукот, мислата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
По секое мерило (ако го отфрлиме неговото искривено, бизарно чувство за хумор), тој е американски уметник барем исто толку колку и Чаплин (Chaplin), и покрај фактот што е роден во Англија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Камењата и дрвјата стојат едни наспроти други како кристално­то саќе и течниот мед. (Камењата покрај тоа ги претставуваат и скалите на кои Бојс бил ранет за време на Втората светска војна.) И тука главната тема е преминот на метаморфозата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова чувство на премин - да се биде помеѓу состојби и оттука во самиот процес - посебно е очигледно за Бојсовото исклучително чувство за површина или текстура, различните „допири“ што ги поседува материјалот -мек или тврд, флуидно мазен или рапаво груб.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Општествената димензија на Бојсовото дело - вклучувајќи ги политичките и образовните активности, кои ги сметал за неделиви од својата уметност - го одразуваат неговиот обид другите страдалници да ги запознае со неговата рана и со можноста за нејзиното излекување со топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Без ни малку достоинство го разлеваат изворот на лакомоста, среброљубието, алчноста, зависта, предавството, љубомората, прељубата, желбата за моќ и богатство, себичноста, зошто повеќе не знаат што сакаат, нивната суетност е нелагодност на умот, нестабилност и постојан немир, без чувство за осет зошто не знаат како да ја задоволат нивната ситна душичка и светот го претвараат во пеколен амбис.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но татко ми, ако имаше нешто наследено од источната мудрост, беше чувството за спокој, трпеливост, кое извираше од една урамнотежена и припитомена фаталност, со која ја смируваше западната забрзаност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Очигледно, чувството за време кое се разви од асимилацијата на физичкото време настанато од арбитрарната поделба во единици на дневната ротација на земјата, има малку значење за оној тип на перцепција на времето кој може да се јави во сништата, или, како во овој случај, да биде индуциран со ЛСД.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тие не прават нешто за да бидат пофалени, тие го прават тоа од човештина, добрина, чувство за солидарност и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Им ја дели мислата и остава празнина во нивното матно чувство за слобода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)