чун (имн.) - и (сврз.)

Беличот ја остави притката и чунот и се зализга нечујно по водената површина.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Рибарот Дејко спас побара во бегање: го натовари семејството во чун и избега во езерото; натовари и храна колку што можеше да собере чунот и живееше сред езерото, далеку од селото, далеку од допирите на луѓето и болеста.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тие бргу се качија на чунот и запловија натаму.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)