штица (имн.) - и (сврз.)

Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Вчера, меѓу штиците и рафтовите, пак најдов скриени книги.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Покрај неколку скапани штици и ’рѓосани железа, во некогашната правлива гаража доминантен објект беше каросеријата на еден исто така бивш камион, кој сега со излупена боја, без прозорски стакла и тркала, заринкан во валканата темница демнееше како препотопско сениште, како страшен тотем на некоја изумрена цивилизација.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што чекавте толку?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Полека се поткренува, ги оттргнува од себеси штиците и ситните парчиња што го потиснале.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Арсо наеднаш молкнува. Потиснат од умор тој се издолжува на штиците и заспива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Едни донесуваа, други ги однесуваа испечените тави, тепсии со баници и со буреци, разни татлии, сомуни лебови наредени на долга штица и завиткани во топли цедила, грав-тепсиичиња, чомлеци во земјени грнчиња на кои капаците им беа залепени со тесто. Само да гледаш и да не се нагледаш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По дрвени клинови, по шајки исковани по штиците и диреците, висеа везеници црвен пипер, лук, кромид, врзопки од некакви суви, лековити треви од кои дедо му си вареше чаеви.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Многу време стојал Силјан на суво фатен на штицата и сѐ му се чинело оти се носи на море.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Чана се враќа и носи нарамник испокршени штици и минувајќи пак крај нив Уд ѕади има цау куп секакви дрва, признејте там! проговара и влегува во куќата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Еве и до нејзините уши стигнува тропот од штици и дрва.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сувите дрва, штиците и черчевињата се запалија и веќе пламенот изби и до самиот врв; потоа се распламте до небо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таму каде што претходно живеевме вриеше од оние плочести, темни, влакнести лебарки, молневито брзи, а сепак сосема добро видливи кога исплашени од кујнското светло исчезнуваат меѓу подните штици и низ пукнатините на подот; во оставата една речиси дури ја бев фатила со прсти пред да избега фрлајќи преку скробот сенка, слика на исплашеност во мојата рака.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Гледаш, материјал колку да посакаш; летви, летвички, штици и штички.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најпосле стигнавме до бунарот. Беше покриен со четири подебели штици и камуфлиран со зеленило. Лесно ги отстранивме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Наседнаа сите околу штицата и почнаа да земаат од качамакот и да макаат од солта.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Скривницата се наполни. Згора убаво ги наместија штиците и ги покрија со земја.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)