ѕид (имн.) - ги (зам.)

Кога увото на градот со чаша на ѕид ги прислушува оние кои ја водат љубовта. (Каде ли ја водат, греотките?)
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ѕидовите ги пропуштаат само оние што доаѓаат. Но тоа не е нималку важно.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Но не сакал да го открие значењето на записот, оти ќе ја изгубел одајата на гревот и блудот, во која ја водел, секоја ноќ, малоумницата на логотетот, за наслада своја и на нечестивиот, што од ѕидот ги гледал, како трет во ѕверството страсно нивно!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вангел Русјаков е сосема до неа, тие безмилосно навлегуваат во неговите очи, ете, да не е оваа шамата што ја накрена жена му, ако ја пружи раката ќе стигне до разделот, ама од пусти срам, а и поради тоа што таму од кај другиот ѕид ги должеа вратовите машките на Коста Ципата, се заврте на кај Милка, се сви околу неа како колак и чиниш веднаш продолжи да спие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не можеше да ми избега, слепиот ѕид ги затвораше патиштата што водеа в свет а јас бев испречен пред него, со стиснати тупаници и намуртено лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ги носеше книгите во својот скуден дом во кој сите ѕидови ги беше претворил во библиотека.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Додека ѕидовите ги криеја, нивниот бакнеж беше поразличен од оние под зелениката во паркот, зад Градскиот стадион.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)