Од девојчето што го прескокнува јажето и ги брои ѕвездите именувајќи ги, до цела една приватна енциклопедија на игри што ги регистрираат и изведуваат таткото и синот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Одеше во камбанаријата, тргаше на јажето и го удираше ѕвонарот; кога ќе се измореше тој, го заменуваше отец Иларион, па отец Серафим, па се редеа другите калуѓери.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Скокам на јаже и сега, со моето заљубено мало (големите веќе не скокаат, носат штикли) и не можам вистински и правилно да ја посоветувам.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
И, како да сум и самиот невидлив, се фаќам за дебелото јаже и се качувам по него кон магли, Огновите и паниката на поротниците сведоците и глутницата остануваат далеку од мене.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Слушаше трчаница. Го отфрли од себе јажето и стреловито се пикна под една издадена в страни карпа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се лула на јажето, неподнесливи се веќе болките во дланките, се колеба уште миг-два и тешко се откинува од јажето и паѓа до Едип...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Фати го јажето и качувај се, само губиме време! - настојуваше Глигор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се губеше тој во темно-модрите кругови и од каде што наеднаш му надојдуваше ваква сила: ги витка железата на прозорецот и слегува, слегува по дебело јаже и јажето шумоли во дланките, меѓу нозете и градите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо се фати за јажето и се обиде да се подигне на рацете.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Навистина не можев да се движам и навистина горев.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Обеси се“, му подвикнаа и му рекоа дека заради кобењето еднаш веќе самите ќе го обесат, и Сандре Самарија отиде со познатиот чекор на гусок да бара јаже и поздрава греда на некој таван.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И, како да сум и самиот невидлив, се фаќам за дебелото јаже и се качувам по него кон магли.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш глупавиот Методија со тешката чизма му згази на вратот и му рече: - Абе оште ше пееш, ше те обесам! - и ни пет ни шест, зеде едно јаже и го фрли на таванот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Воздухот во Лос Ангелос ја потсетуваше што им се случува на децата во привремени дом-семејства приквечерина кога ќе се соблечат, ја потсетуваше на нештата кои се прават со јажиња и парчиња метал во доградени бетонски гаражи додека автопатот ита во позадината како евтина музичка тема.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)