При издигнувањето на едно наречје на степен на литературен јазик никогаш немаат играно важна улога неговите естетски својства.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се вели мајчиниот јазик никогаш не умира, останува длабоко во душата, колку и да се рластат други јазици врз него.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Зошто ми префрлаш дека сум стар, нели сме деца на јазикот и нели јазикот никогаш не старее?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)