всушност (мод.) - бев (гл.)

Работникот К.П. (сега 35-годишен) живее во Битола и во моментот е слободен новинар кој е ангажиран од еден неделен весник и неколку новински агенции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пред да започне спорот опишан подолу, тој беше вработен како административен работник во една библиотека, чие работење всушност беше финансирано преку проект од странска агенција за меѓународна помош, а чија координација одеше преку Амбасадата на конкретната држава во РМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сакав да ја видам барем уште еднаш радосна, насмеана, како што всушност беше секогаш.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имав лошо претчувство уште дента кога ја оставив. Неколку дена пред тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие неколку дена додека бевме во Будимпешта кај Христина, всушност бевме во Бесвина кај Скендерови.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кабинетот на доктор Миха всушност беше подрумска ќ елија, на чие прозорче беа извадени само решектите и на чија врата, место затворенички број сега беше испишано неговото име, пак со енигматични предзнаци: др. мр. пр.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така, на пример, за време на вечерата која всушност беше појадок, семејството седнуваше на масите наредени врз столот за да го испразнат корнфлексот од лончињата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Колку иронично беше тоа нешто што можеше да им ги исполни срцата со радост, а всушност беше извор на нивната тага!
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дваесет стапки широка и долга колку целата куќа, покриена со винова сеница, со зародишни гроздови, што ѕиркаа меѓу лисјата, терасата всушност беше продолжение на кујната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бил кимна со големата глава во правец на кулата со екранот, која сега личеше на гранитна шахта, но која всушност беше дрвена рамка потпрена на масивна основа од ѕидана конструкција, бочно обложена со танка цементна кошулка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Конечно по долго време, барем така се чинеше, а всушност беа само секунди - таа ја пушти раката на Боб и рече, ”Боб беше тргнал на ручек и јас дојдов со него.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Дури и во случаите кога ќе се земат предвид сите околности, многу често не се постигнува посакуваната цел“ додадов, за да го намалам учинокот на она што можеше да се сфати како насрчување а ми се беше лизнало од јазикот онака, сосема случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му подреков дека животот многу ги цени скривалките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Точно вака гласеше мудроста што ми се откачи, и тоа во миг на невнимание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол: „Кревам рака само по јаболко што и без тоа тргнало да паѓа“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку само беа бесмислени нивните слепи придржувања кон она за што тие мислеа дека е вера, а всушност беа само научени зборови, извежбани движења, бесмислени ритуали низ кои минуваа по навика, а не заради духовна потреба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие всушност беа смирени со седативи, а оваа сенишна градба со дебели камени ѕидови и студени столбови беше болница за душевни болести.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Погледот на лицето од болничарката беше доволен за да сфати дека никаква молба нема да ѝ помогне пред таа џиновска жена во униформа која, поради нејзината извонредна сила, ја викаа Херкулина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По некое време светот е сведен на нешто многу мало и почнувам да плачам. Се чувствувам отсечена од светот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пишувам “Ова е цената” и знам дека поминав нешто ужасно, се надевам дека сите сфатиле колку всушност бев храбра; силно го прегрнувам Адријан и се чувствувам вознемирена секој пат кога се одалечува од мене личејќи на Исус кој оди по вода.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сето тоа всушност беше мошне чесно, мажевно, исправно и благодарно за критика.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од спротивната страна на уличката имаше еден мал нечист паб, чии прозорци изгледаа како да се замрзнати, а всушност беа само покриени со прав.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот всушност беше паднал на коленици на подот, со кренати составени раце.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако ги признаа сите тие работи, беа ослободени, повторно поставени во Партијата и им беа дадени функции кои всушност беа празни, но звучеа важно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Значи сите три мелодии всушност беа три интервални трансформации на еден единствен запис на плочата?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кај него ќе ги остави ѓакот и тој ќе ги продаде сите тае работи и колку ќе чини „кабул“, толку ќе внесе во манастирската каса, која всушност беше Сталевото ќесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нивната љубов всушност беше заемното смирување.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Заминувањето кон Америка, всушност беше дежурната дестинација во егзилот на семејството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Говорот всушност беше нејзиниот бавен шепот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа всушност беа ливчиња со куси пораки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но жената која можеби и беше тетка Боса, откако ме ослободи од прегработ кусо рече: - Пратив двајца да го зазборат! – А потоа многузначно ме погледна. – Сакав да сме сами кога ќе ти ја соопштам новината дека твојот братучед и вистински преживеа. – Зошто велиш дека преживеал кога и досега го сметавме за жив. (Го употребив зборот сметавме за да ја потсетам на досегашното нејзино тврдење дека Благоја е жив но да ја изразам и мојата подршка на нејзиниот ваков став иако верував дека братучедот Благоја одамна е мртов).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност бев заклучил дека приказната на Б.С. нуди две објаснувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Оф, – свика Грофот и потскокна од столот - очекуваш благото да те заслади а горчливото те снашло!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Почнав да се оџарувам околу себе. Всушност бев забележал дека го нема Бушавиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги пикав под вратата со надеж дека Катерина ќе ги забележи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како дома, кога неочекувано ќе ми се наведнеше над увото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност бев помислил и дека не сум го рекол тоа; едноставно верував дека таа помисла избликнала кришум од мојата намера.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А всушност бев свесен дека се служам со факт со кој не располагав. Рескирав! Ништо друго.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зашто тој всушност беше сам во оваа соба, во оваа празна ненаселена куќа, во празниот ненаселен град, на празната ненаселена планета, каде што немаше ни жива душа, само тој беше тука.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А всушност беше кратенка од „We Are Playing All Kind Of Music“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Веднаш разбрав дека тоа всушност беше прашањето на претседателот Ширак, што ѝ го упатуваше на Република Македонија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Покрај албанскиот јазик, се служеше со германскиот, францускиот, научени за време на австриската, потоа француската окупација на родниот Поградец за време на Првата светска војна, потоа тука беше и неговиот мајчин јазик, кој всушност беше и неговиот главен клуч-јазик, во неговата врска клучеви јазици.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав читано толку многу за него, но всушност беше прекрасен.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На ѕидовите, свежо варосани, две слики, кои всушност беа врамени гоблени, претпоставувам рачно извезени.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)