А вината всушност била кај неа: од многуте абортуси што ги имала во младоста, сега ѝ се светеле.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Сега знаеше дека сите тие дискусии биле само навидум плодни, а всушност биле јалови, испостени како влажна земја на која со години се садел ориз, па сега не може да прими ништо друго.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Прогласувајќи го јавно своето дело за загрозено од една организација раководена од „багабонти“, тие кругови всушност биле сериозно загрижени за самостојниот пат по кој тргнала Организацијата, кој неминовно водел и кон самостојност на Македонија.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Тие средства всушност биле приходите од монополот на солта и тутунот и десетокот од повеќе важни производи.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Ним силен впечаток им направила Виничката провала од ноември 1897 година, што всушност била прво откривање на Организацијата во Турција и пред Европа.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Тие всушност биле симпатизери на македонското револуционерно движење и помагајќи им на гемиџиите сметале дека ги помагаат ослободителните напори на нашиот народ.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Всушност биле против власта на државата и на црквата.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
По сликањето тој заминува на педантно перење на рацете, „како по убиство“, коешто открива чувство на вина после задоволување на нагонот. (За Фројд сликарството е инфантилен нагон ѕидовите да се премачкаат со измет.) По оваа страсна акција, врз сликата се црта елегантен цртеж на некој порнографски мотив кој е препознатлив и читлив.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Така оваа завршна интервенција е експликација на порнографичноста на целата слика иако самата по себе настанала со студено копирање на мотив додека претходниот процес на настанување на сликата всушност бил сексуализиран.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Оттаму и потребата за едно дијахрониско читање на едно генеалошко дрво од различни струи што го поставиле идиотизмот како едно парадоксално заедничко место 22 okno.mk наречено прогресивност во уметноста, парадоксално бидејќи идиотизмот всушност бил планиран да биде маргинален, непризнат и срамен.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Таквото непријатно чувство, верувам дека смеам да го наречам непријатно, и оној срам, што самите го спомнавте, всушност биле опомена од Севишниот дека го имате избрано грешниот пат, ме прекина Никола Леко, и покажа со прстот угоре.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)