Чичко ми Цане... Се запознавме во Мичурин кога ми ги менуваше пелените.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Се прашувам, сепак, не ли е Хартмановиот гест, кој, алудирајќи на зборот не само како на рана туку и како на мелем (мелем за рана која би била размак, грама, диференција), со тоа давајќи му на зборот повеќе лековити отколку значенски својства, всушност ист како оној на Дерида и Борхес?
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Беше како да го купил неколку дена пред да дојде, а всушност истото го носеше и на венчавката на брат му Трајко.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Дали Борхес и Дерида всушност ги вложуваат и самите своите напори во корист на јазикот кој има сопствена супстанцијалност, и во корист на еден романтичарски сон за зборови коишто не ги означуваат предметите туку самите се предмети?
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)