можеби (мод.) - го (зам.)

Она што во Франција, или на Запад, во склопот на филозофските, правно-политички, естетички итн. истражувања се здобива со фор­мата на техниките, на правилата за постапување, е мошне ограничен систем.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби го завеле, можеби го потплатиле овдешните?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На тој начин дрогата можеби го интензивира духовниот живот на уметникот за одредено време, но во значајна мерка и го скратува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во меѓувреме можеби го променила мислењето, мора да го променила мислењето !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби го видела и како влегува во пабот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потеклото на Noguchi - половина американско, половина јапонско - можеби го направило него посебно чувствителен на прашањето за националниот идентитет.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури, во еден момент ми рече: „Зошто не спиеш вечерва тука (можеби го претчувствуваше крајот)?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Посебно го саштиса кучешкиот посмртен ритуал што го доживеа или можеби го откри последнава зима.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Филмот на Антон зборува за многуте животни проблеми што можеби го навеле момчето на трагичниот чекор.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа можеби го видела мечето со закрпена рака, но нејзината приказна беше од „втора рака“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но сето тоа тој можеби го слушал како момчак од одамна покојниот мироизвсетител и раскажувач Лозан Перуника или подоцна, од запишувачот на случки и истории, од Доситеј Давидовски, поп што посвоил од природата еже за да не биде сам и го крстил Армодиј Давидовски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Да не си гладен? - Не. - Можеби го мразиш училиштето? - Не.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но како да го пронајдеш оној кого за жал можеби го грабнала веќе одамна стијата на злото?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Каде те очекува тој?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ти молчи... Се смееше некако морничаво, ситно, старечки; можеби го давеа невидливи прсти.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Умрен, Били може да се здобие со бесмртност како предмет на бескрајна, елегична желба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ѕиркањето на долната облека на Тина е истовремено жално, смешно, оградувачко и надразително.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Едно такво недостоинствено, начисто омаловажувачко разоткривање на патетичната ранливост на ликот би било крајно незамисливо во Милдред Пирс; би било исто толку неусогласено со отмениот стил на филмот колку што се и оние далечни и отуѓувачки кадрирања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без да биде баш порнографско, тоа ги комбинира двете карактеристики на порнографијата против кои негодуваат феминистите на културата – всушност, тоа можеби го прави тоа подобро од некои дела на самата порнографија – а тоа се похотноста и понижувачкото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мелвил и го антиципира и го обратува Вајлда: Секој човек можеби го убива она што го љуби, но и секој човек го љуби она што го убива: Нека им биде ова предупреда на приврзаниците на мажественоста, на оние што претпочитаат геј-еротичност повеќе од геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најмладиот, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, момок кај кого и ќе стигнел, стоел зад својот подалечен роднина Онисифор Мечкојад кога рекол со детска исплашеност во грлото дека покојниот има во Кукулино синови и внучиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Метуш Батковец утрово испече леб за мене. Таа плоча од 'рж ни со секира не се сече. Гледаш ли, Онисифор Мечкојад ги надмудри.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Орлишта утрово претскажуваа“, со мака реков. „Можеби го убиле и го оставиле.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби го повторил она што пред тоа некој друг го рекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Секаде”, му велеше, „само не повеќе тука. Оваа средина не е пријателска кон нас”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не беше пресреќна ни со тие понуди, зашто сакаше да се вратат онаму кајшто припаѓаат, во Галиција, во Полска, во Германија или во Австрија, а им се случуваше спротивното: како семејство сѐ подлабоко навлегуваа во Ориентот, кој – си мислеше Гита Корец во бессоните солунски ноќи - него можеби го влечеше поради традициите што му се допаѓаа на салонскиот ционист во него, но и на сѐ повидливиот, автократски дел од неговата личност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Лут на себеси дека задремал најаден и напиен, што можеби го потсетуваше на татко му од кого сакаше да се разликува барем во по нешто, Живко се размрда не само расонет туку и отрезнет, па дури и си ги протри дланките од претстојното задоволство откако си ја избриша дремката од лицето: - Ако ја преспавме Битола, нема да го преспиеме Прилеп.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Можеби го преживува тоа што го мачеле во затворот. - Зарем уште?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А Мајка можеби го очекуваше одговорот кога беше најмногу потребен, пред мојата дипломатска среќа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А го чувствував или можеби го слушав иако неизречен мојот повик, или молбата за помош.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Знам - ѝ велев со мојот возбуден шепот - навистина знам дека секому му е јасно дека не постои постапка или однесување што би можело покојникот да го охрабри или не дај боже да му напакости?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„О, мајко на северните езера и шуми, единствената што можеби го слушаш мојов шепот, не одземај ми го од раце суштеството што ја зароби мојата прва љубов!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
На пример, сите во домот знаеја дека нешто лошо ќе се случи со Аритон Јаковлески, некои можеби го знаеја токму и часот на несреќата, а можеби знаеја и некои други подробности, за местото и начинот на кои ќе си го одземе животот, но никој не наоѓаше за потребно ниту со мало прсте да помрдне.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ти никогаш не умееше да го оддели она што е вистинито од она што можеби го сонил или пак само му се посакало да го види.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Впрочем зошто да не претпоставиме дека таа можеби го има згрешено катот!?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше очигледно дека сѐ уште е под впечаток на она што можеби го видел или му се причинило дека го видел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ве советувам во меѓувреме да проверите, можеби го имате негде затурено оној додатен лист, што може многу да ви помогне?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби го слуша и шумот на брановите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)