можеби (мод.) - ќе (чест.)

Можеби ќе беше подобро човек да можеше за сѐ така да одговара. Не и точка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога ќе бидеме во улицата Кас која е долга и без светилка ниту една, можеби ќе ја ритнам по нозете...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стројничката го прикова погледот во медалјонот и полека ѝ рече: - Да помислиме, можеби ќе смислиме нешто...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Можеби и нема да се случи тоа ако за тоа му каже на братот, или на родителите, можеби ќе го спречи „нараснувачкиот процес?“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби ќе проверат и кога ќе видат дека те нема, кој знае како можат да те казнат... рече со растреперен глас. – Изврши смена на стражата и врати се.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На авторот сè му се чинеше дека дедо Најдо можеби ќе му притреба, но засега тој настојуваше што повеќе да се зближи со овие луѓе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но почекајте вие. Попов ќе каже како запалил. - Лажеш. Не запалил. - Запалил. Прашајте го.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак, тој измислил, направил нешто што можеби ќе ја згрижи неговата чувствителна природа, ќе го победи стравот од непознатото, ќе му ја ублажи болката од неможноста да се сообрази со драмскиот агон.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во нејзината беспомошност ја препознавав беспомошноста на моето детство и мојата младост, и секој мој непријателски збор или постапка кон тоа суштество кое бавно умираше немаше да биде одмазда, туку изживување врз себе, врз мојот спомен за девојчето, за девојката и за младата жена која бев некогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби ќе се сеќаваат така како што и јас се сеќавам: Љиља помала, а Гоца поголема од мене - трчаме фатени за раце кон езерото, се фрламе во бистрата вода...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
До тогаш можеби ќе бидам мртов, или ќе станам некоја друга личност со поинакво лице.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да бевме во Скопје можеби ќе се одлучевме да одиме во црква.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На почетокот на тие неугледни скали кои портокаловото осветлување нежно ги простираше угоре, кон ликот на Мари-Клод во својот стан, опкружена со својот мебел, гола и заспана, ја бакнав во косата, ѝ ги погалив рацете; таа не ја побара мојата уста, постепено се одвојуваше и од грб видов како се качува низ уште едни од безбројните скалила што најпосле сите ги одведуваат а јас не можам да ги следам; дома се вратив пеш, без пајаците, празен и испран за ново исчекување; сега тие не ми можат ништо, играта уште еднаш ќе почне како толку пати порано но само за Мари-Клод, во понеделник - симнување кај станицата Курон наутро, излегување на Макс-Дормоа среде ноќта, во вторник влегување на Криме, во среда на Филип Огист, прецизно правило на играта: петнаесет станици од кои четири се спојуваат со други врски, а тогаш, на првата од тие четири, знаејќи дека ми претстои линијата Севр-Монтреј како што на другата ќе морам да ја земам врската Клиши-Порт Дофин, секој итинерер е одбран без посебна причина бидејќи никакви причини и немаше, Мари-Клод можеби ќе се качи блиску до својата куќа, кај Данфер-Рошро или на Корвизар, можеби токму ќе преседи на Пастер за да продолжи кон Фалгиер - мондријановско дрво со исушени гранки, случајноста на црвеното, плавото, белото, точкастото искушение; четврток, петок, сабота.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Можеби ќе бидеме заедно уште шест месеци... една година... не се знае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Налозите за службените патувања му ги потпишуваше лично претседателот на Судот Чапаев, верувајќи во Татковата мисија дека, еден ден, можеби ќе им влезе во трагата на старите отомански, кадиски списи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Велам раскин за подобро да го разберам (би требало толку нешта да разберам откако почнав да ја играм играва) тоа исчекување на влевањето на сите делови во една целина којашто можеби ќе ми се укаже во одблесокот на прозорското стакло.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Татко уште си ја есапеше својата позитивна варијанта дека двете балкански не на Балканот против советската империја (едното не на Тито за Сталин и, сега, другото не на Енвер Хоџа за Хрушчов), можеби ќе го означат спасоносното да за да се нормализираат југословенско-албанските односи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некои не се воздржуваа да земат повеќе јадење, за под перница, зашто кој знае, можеби ќе снема, како што се случувало во партизани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да бевме во Битола можеби ќе паднеше и шеќер локум ама вака остана на пиво – едно вистинско, друго овошно, сеедно.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Води го малиов јунак. По бојот со Мортенија, победата ќе ви е круна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Случајно се сетив, се надоврзав услужно, дека еден мој добар школски другар работи како шеф на испорака на нови автомобили, и можеби ќе помогне...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Потајум таа бездруго се надевала дека Али Фети можеби ќе го задржи својот внук во Цариград, ќе направи од него човек, како што си велеше повеќе за себе, отколку за другите, а потоа ќе ѝ се исполни желбата животот да го заврши во земјата на своите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не можам, можеби ќе рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Спонтано, можеби ќе ви се случи “Стела” да ја набљудувате како минималистичко уметничко остварување, блиско до Карл Андре и Боб Морис.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од друга страна, си мислеше - Марша, можеби ќе побегне, не сакајќи да чува друго дете, што не го родила.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да го добиеше во времето кога ги откри сиџилите, можеби ќе успееше да си го обезбеди своето трајно присуство крај овие скапоцени историски документи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но светлината почина Жива е само возбудата. (Возбуда во просторија Кај што чудата не си играат Со каприците што можеби ќе станат историја).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се збудалив од радост, слегов долу при домаќинот (Коцев веќе се наоѓал скриен кај друг пријател - б.м.) и го замолив да излезе малку низ градот, можеби ќе научи нешто утешно.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Ќе се успокоиш па ќе почнеш да јадеш - рече Бојан, па си помисли дека срната можеби ќе сака да јаде од сеното, или од јаболката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се оладив. Сепак на Турчинот му велам: - Можеби ќе оживеат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Можеби ќе ѝ го спасеа животот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„До вечер ќе бидеме сигурни. Можеби ќе се измолкнеме крадешкум. Можеби ќе се спасиме.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На вознемиреноста во врска со тој предмет ѝ нема крај.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Најпосле Партијата можеби ќе објави дека два и два се пет и ти ќе мора да веруваш во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова е движење чија инспирирачка фигура не е шоуменски шаман како Тимоти Лири, туку научен истражувач како Александер Шулгин.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Што знаеш, можеби ќе им олесни.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мислам спомнав дека Иван изјави оти можеби ќе остане цела недела кај мене, во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако бидам жив и отидам во с. Кокино, можеби ќе ги допунам сознанијата со поопширни податоци за племето Буколовци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Верувај ми - реков - ако ја познавав во она изминато време мајка ти, како што ја познавал на пример Даскалов, можеби ќе ја замолев да ми дозволи да ти бидам татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби ќе го најде. На овој свет има секакви мајстори.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Распишаа местен самопридонес, собираат пари од преостанатите и од поранешните жители на Потковицата, со надеж дека можеби ќе им појде одрака да го вратат животот во неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
“ Ова мелодраматично бодрење не искажува толку визија за солидарност меѓу геј-мажите и нивните лезбејски и феминистички сојузнички колку што упатува на облик на камп-солидарност меѓу самите геј-мажи, облик на солидарност што може да ги признае – и да ги мобилизира политичките енергии на – женствените идентификации на геј-мажите, вклучително и на женствените идентификации на филмските кралици и обожавателите на Џуди Гарланд, каков што бил Вито Русо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така Господ ќе ти ги прости твоите гревови и можеби ќе можеш да отидеш во Рајот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Чанга мора да победи. Уште ден, два, три... можеби ќе стигне и наредба од Федерацијата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оваа шмизла која се наоѓа на неколку метра подоле од духовната „шмизла“ Мајка Тереза можеби ќе внесе малку забуна кај минувачите, но, сепак, тие знаат за што да се одлучат.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ако поимот „мелодрама“ сега станува погрден, тоа е затоа што очигледното сочувство што мелодрамата го внесува во судбината на обичните луѓе изгледа, барем од повластена гледна точка, дека е изместено, дека е облик на задоволување ниски страсти, дека е побудено исклучиво од недостојна, неоснована, пристрасна, сентиментална приврзаност кон инаку неисклучителни ликови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе знаеме на кој начин спортовите се општествено обележани како мажествени, додека изведбените уметности се општествено обележани како женствени: сето тоа има врска со конкретната општествена кодираност на постапувањето наспроти настапувањето, на борбата наспроти изведбата, на активноста без сценарио наспроти активноста според сценарио, акцијата наспроти играњето улоги – и, поконкретно, со конвенционалните, поларизирани родови вредности и значења што им се припишуваат на тие дихотомии според една строга, бинарна опозиција меѓу мажественоста и женственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Еден се разболе, - рече Србин, - аа можеби ќе оздравее.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го нагласувал ироничниот однос на Антигона кон светот на машката моќ, однос типичен за жени што, рекол Хегел, ја искривоколчуваат универзалната цел на владеењето за лична цел преку сплетки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А можеби ќе ти дојде со невестата за која пред некој ден муабетевте.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ми рече дека тоа го направил само за мене, а ако немал деца можеби ќе заминел в логор без око да му трепне.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ако го споиме со нашето секојдневие, го разбереме како целина, како единствена сцена, во која временските кадри се само исечоци на едно заедничко постоење, тогаш можеби ќе ја вратиме љубопитноста на детето-поет во нашите очи.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
При тие напори чувствуваат дека сите обиди се попусти, дека не можат да го најдат ни сопственото место во времето. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби ќе му беше најлесно да го земеше нанишан нивниот јарец, што единствено се одликуваше на челото на нивната тенконога врвица, но тој беше еден и Змејко ја нанишани онаа, што беше застаната на самата височинка на неговиот врв.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие што имаат некој авторитет не мора да викаат и да врескаат за да го добијат она што го сакаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ќе бидат потребни години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чекав ден-два да видам што ќе се случи, можеби ќе се кренат лисјата и ќе ѝ се врати животот. Не, не ѝ се враќаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зар не видовте дека запали штом се зголеми брзината?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Можеби ќе се присетите колку очајно се смееше префектот при нашиот прв разговор кога претпоставив дека е сосема можно таа загатка така да го измачува поради тоа што е толку очигледна самата по себе.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ајде, прибери си го јазичето зад забите можеби ќе ти биде полесно да ми објасниш“, му велам јас. И тој си го прибра.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби некому во скут ќе му слета, можеби ќе го прочита.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Единственото спокојство е надежта, дека можеби ќе те најдам и можеби ништо повеќе нема да ми изгледа толку мизерно.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Коста си ги собра рамената и тивко изусти: - Па, да турнете малку, можеби ќе запали...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ти потцртав некои редови, можеби ќе ти олесни кога ќе ги прочиташ.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И така, кога најпосле ќе дојде времето да се напушти тој свет на сништата, можеби ќе ти биде тешко да правиш компромиси со едноличната стварност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Еве“, му рече. „Ти донесов фотокопија од еден документ што јас не можам да го искористам, но се сетив дека тебе како на писател можеби ќе ти биде интересен...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Многу одговори со „можеби ќе присуствувам“. Ви викам, народов не сфатил.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Наместо Тина која сѐ помалку зборуваше отворено со својата ќерка откако оваа најави дека можеби ќе го заборави Доне, се јавуваше некоја друга жена од бегалците кои се одмораа вдолж долгата барака од црвена тула, и тоа прилично гласно да можат да ја чујат и оние на најдолниот крај Арно прави мори Чано шо оди на црква, не чини ниа шо сме скарани су Господ!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Можеби можеше да најде начин да го задржи Бојан, но се плашеше да не згреши, зашто до утре можеби ќе навее голем снег, па неговото враќање во колибата во Гогов Валог би било уште потешко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таму ќе биде мажена – таа, Ивлин. Таму ќе ја почитуваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа, жариштето на анализата нема да биде во социологијата на вкусот, во етнографијата на посебните сексуални заедници, во односите на конкретните публики на популарната култура, во дејствувањата на масовните медиуми, во општествената нееднаквост, во структурното насилство и во играта на моќта – што можеби ќе изненади некого, со оглед на тоа колку многу можат да придонесат тие подрачја на проучување кон разбирањето на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ќе се вратам малку покасно“ рече облекувајќи го мантилот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А патем, некои прашања сами од себеси можеби ќе се решаваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Фуј! Но ќе одам, задолжително ќе одам; тоа е работа на совеста!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еден ден, можеби ќе ви кажам зошто...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ако ни тргни работата, можеби ќе можи и ти да дојдиш тука, па и Атинчето и Никола да ги повлечиме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Абре, од мене можеби ќе станеше нешто да не бев толку лифен по жени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И, додека ѝ шепотеше на мајка си дека тој можеби ќе ја напушти затоа што не може да го задржи плодот во својата утроба и покрај сите напори, и покрај тоа што ги почитува советите од сите лекари, двете плачеа заедно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Веројатно нема да го излажат Ралфи Фаца, но можеби ќе ме донесат поблиску до неговата маса.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ете зошто, на крајот на краиштата, е кампот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Срцето ќе не однесе таму каде што припаѓаме, во срцевината на еден мал универзум, скроен по мерката на нашата душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе однесам во „Граѓанинот“, таму на еден уредник портретот му го изложија. Можеби ќе објави. okno.mk 161
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Всушност, можеби ќе треба за тоа да почекаш некое време.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Да беше барем малку пофин, барем малку посовесен, можеби ќе останев. Инаку, зошто би бегала.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби ќе сретнеш некого негде, но никогаш никого, како еднаш некого некаде...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Таа можеби ќе не однесе кон целта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Па, тогаш, дали сум напишал реакционерна книга?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И нагрни нешто врз кошулата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби ќе имаш време да дојдиш на кино со мене? Срдечни поздрави, Петар П.С. Те молам одговори ми што побрзо.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Да беше сам можеби ќе го убедев, ама вака со Тихи, а и Даме само што им се придружи, немав шанса, тоа беше сигурно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби таму ќе сретнам некој од другарите, си велам, а можеби ќе го сретнам Горачинов...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Кажи ја вистината. Можеби ќе помогнам.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во тој случај, ако Бојс бил, како што вели печатот, „контроверзен уметник“, тешко е да се замисли дека тој сѐ уште може да биде контроверзен со една изложба која вешто го стопува она што е различно, а суптилно го брише она што дава место за дискусија. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 83
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сѐ што беше потребно е да се замени првобитното ветување со предупредувањето дека можеби ќе биде потребно следувањето во текот на април да се намали.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако беше проширено можеби ќе му оставеше на господин Клаус поповолен впечаток.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Да го кажеа тоа, можеби ќе спасеа некој живот“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Слично така, дали хуморот на Лени Брус и на Вуди Ален ќе ја загуби моќта да нѐ насмее кога Евреите сосема ќе се асимилираат, ако се асимилираат?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Такви какви што се, Мики и Мелори им се потребни на тројца луѓе: Бесчувствителниот детектив (Tom Sizemore) се надева дека ќе ги зароби овие никаквеци и можеби ќе напише бестселер за нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секогаш беше таков пред новата слика, иако таа веќе му беше во главата, некаде во главата - го одмеруваше распнатото платно, се мислеше и се премислуваше, се двоумеше пред првиот потег, зашто знаеше дека од него зависи колку сликата ќе заличи понатаму на неговата замисла, а колку ќе се оддалечи од неа, одведувајќи го во предели каде што можеби ќе се родат нови слики, други слики.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа можеби ќе ја соблечеме сета наша вистинска облека.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пред да почнеме да јадеме, тетка ми Олга намрштено го погледна приборот на кој имаше неколку дамки од водата од миењето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знаеја дека некогаш можеби ќе им притреба.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Пред смртниот час можеби ќе се пронајдам и ќе надвиснам над темното огледало на својата судбина за да го побарам сопствениот лик, а во огледалото ќе ја видам судбината на волшебникот, чиста, целосна, исполнета, нескршлива.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби ќе најде дури и некоја порака скриена во Речникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И нема срце и нема артерии, до тебе наклукана со секакви батерии.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се плашеше дури и од тоа дека нивната содржина можеби ќе предизвика дури и негативен ефект.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби ќе посееше по малку сомневање овде-онде, под претпоставка да се осмелев да го покажам некому.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се осмелувате да кажете, „можеби ќе посакате“ кога сте родени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кампот треба да ја нагризе романтичната привлечност на убавината, да ја исмева сериозноста со која можеби ќе бидеш на искушение да ги окруниш своите емоции, особено чувствата на љубов и желба, и да ја деконструираш онаа автентичност со која можеби ќе посакаш да ги завиеш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што тргнале работите можеби ќе присуствуваме на крајот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не можела, и покрај сите свои многуусрдни напори, да го прикаже буржоаското живеење како сосема сериозно – освен, се разбира, од разводнетото гледиште на самата буржоазија. ‌Зашто грижите на средните сталежи, бидејќи се грижи на обичниот народ, не можат да ја достигнат достоинственоста што ја изискува целосната сериозност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да беше жив татко ѝ, а посебно дедо ѝ, можеби ќе се противеа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Ако ми го кажете името на Вашиот висок наредбодател, можеби ќе го препознаам”.  Есесовецот го погледна со изненадување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Да знаев, можеби ќе видев ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ова можеби ќе прозвучи многу нецивилизирано, ама ако некому му опнеш сто стапа по грбот сигурно ќе научи како треба, а како не кога се во прашање почитување на некои востановени норми - да се биде воспитан, добар ученик и почитувач на државата и партијата на власт.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Да ги земев, а тоа ни на крај ум, можеби ќе ја подобрев нивната позиција кај наредбодавачите, ќе го дадев својот доказ - „за мојата дволичност”, додека сталиничката држава ќе имаше доказ и право да се пресмета конечно со вратениот емигрант.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Ти можеби ќе се чудиш“, продолжи селанецот со тон како да му е сеедно дали некој го слуша или не, „ама јас, пред некој ден, најдов една пљачка дома што ми се виде гибната...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Но паметам еден твој совет што е и вистински остварлив и јас постојано си го повторувам (и реков откако спомените истекоа):"Секогаш имај го предвид и не изумувај го правото на избор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборуваше како да се бори со себе, и како ишодот на таа борба да му беше однапред познат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таблоидниот ТВ-репортер (Robert Downey Jr.) смислува дека може да ги експлоатира експлоататорите, претворајќи ги во медиумски галеничиња.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговото лице, движењата, формата на рацете, бојата на косата, па дури и гласот можеби ќе бидат поинакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една ноќ сосема обична, скоро совршена можеби искрено ќе заплачам и ќе се помолам, можеби ќе се извинам и ќе простам или можеби едноставно некого ќе засакам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Бидете готови! Можеби ќе има потреба! - нареди Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Пет години, па не…, можеби ќе бидат и седум…, така ми кажа ти во првиот момент кога ја слушнавме веста за твојата тешка болест.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
За сите други податоци препорачувам да му се обратиш на Боге од Бањи бидејќи и самата знаеш дека тој е нарачателот а можеби ќе биде одговорен и за погребот“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Признавам дека имам уште многу да учам – го прекина Еразмо старецот. – Мене, сето ова ми прилега само на куп зборови, кои можеби ќе успеат да поттикнат некого да направи обид или мал чекор кон просветлувањето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Меѓутоа, изгледа чувствувале професионална должност самите да си се информираат, како да мислеле дека дури и да ме замолат да им објаснувам или да се правдам би значело дека можеби ќе ме понижат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
ЧОВЕКОТ КАКО ПРОГРАМ. ИЛИ ЧОВЕКОТ ВО ПРОГРАМИТЕ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А. ПАВЛОВНА: Мешаев велеше, дека можеби ќе дојде неговиот брат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Вака оставајќи сама да решам, ме оставија да се измачувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И Пискулиев, кога го крсти Ордета, беше детиште, а еве доживува да се рече дека скржето што го држел в раце над кршталникот, над кое тревливел невешто по попот „крешчаетсја раб божји Јордан”, - сега го привтасало, а можеби ќе го остави кумот и зад себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И во еден миг, душата можеби ќе рече: Не можам повеќе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сѐ ќе биде добро.“ „Добро? Можеби ќе биде добро, ама не сѐ,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И можеби ќе си обезбедам место во рајот!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Некои од тие луѓе се обидуваат да го средат времето, да распоредат кога што било, и што било пред а што било потоа, и што било некогаш одамна, а што неодамна, и што веќе било, а што допрва можеби ќе биде, и што навистина било, а што не било.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А можеби ќе утврди до кого беше вината за тој неред и ќе ги ослободи. – Можеби – нема ни да се интересира – претполагаше поп Димитрија. – Просто како нов султан ќе им даде на сите затвореници една царска милост и со еден берат ќе ги помилува.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги оставив лебот и сирењето и тргнав да истражувам во кујната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се чини разумно да се очекува дека AI или ќе биде протерана во историската канта за ѓубре за можеби интересни, но не повеќе корисни јазички игри; или можеби ќе се развие во гранка на инженерството, за конструкција на структури слични на мозокот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Вечерва ќе се обидам пак, можеби ќе го склонам да ми даде изан да го полагам мајсторскиот испит“, - си рече Веле, решен најотворено да разговара за тоа со Аргира.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Томаица зборуваше како се надева дека со ова ќе ѝ се отворат можности за понатамошна соработка со Перуниќ, дека можеби ќе може да патува за Белград и да асистира на уште некоја ревија или припреми на нови колекции.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- А оној, мајче, крадецот? Му пораснала ли нова тртка?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да го добиеше тогаш кога го посакуваше, за доброто на своето семејство, за доброто и за иднината на своите деца, можеби ќе беше многу поинаку.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Каде ли ќе слета чудовишниот папагал, на лустерот или на завесата, или можеби ќе ми се заплетка во косата! Вистински хорор!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Марко уште погласно почна да плаче, а јас сакав да ги земам листовите и да одам да му ги пикнам во уста за да замолчи веќе еднаш, но знаев дека потоа ќе ми биде жал и затоа се повлеков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби ќе сфати дека предметите ми се лути затоа што и тој ми е лут, ако му кажам така.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нешто, длабоко во мојата подсвест како да ме тераше да патуваме, како да нема повеќе време, на есен можеби ќе биде доцна…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А правејќи нешто бесмислено како што е цртањето, можеби ќе станат за твојот живот бесмислени и оние работи кои имаат смисла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Францускиот јазик можеби ќе ѝ послужи побргу да излезе од овој маѓепсан балкански лавиринт на разлики!” – дополнила Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во случајот со сопранската арија има да се додаде уште понешто, неколку дополнителни размисли што можеби ќе помогнат да се објасни зошто шефовите на државите обично не упатуваат на Ritorna vincitor! кога си ги испраќаат репрезентациите на олимписките игри и кога на стадионите навиваат за нив (макар што победославниот војнички марш од Аида навистина се пушта, па дури и се пее, на европските фудбалски натпревари).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како да сакал да го развлече разговорот во исчекување дека можеби ќе дојдат селаните и ќе ги подберат жените пред себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И си рече, што си рече? - Си реков дека можеби ќе ми дозволиш.... - Што да ти дозволам?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да, секако ќе испее, а таа песничка можеби ќе изгледа вака: Фатив зајче мало, си играв до мрак. Вечерта под глогот го оставив пак.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Едноставно ќе си ја соопштат желбата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еден ден виртуелниот свет можеби ќе го победи стварниот свет.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Излезе првата ѕвезда. Ми намигна пријателски.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако ви го раскажам долготрајното пријателство со Патрик Крисман, тоа можеби ќе значи да започнам да пишувам нова книга во мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеби ќе го наречеме Земјино доба, или можеби Гравитационо доба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа е “особената рационалност на собирачите и трагачите која се појавува тогаш кога ќе го пронајдат она што можеби ќе им биде потребно”.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со писмото, што можеби ќе го напишев, сакав само да ја охрабрам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Голем број геј- луѓе денеска се изгледа решени да ги подражаваат и да ги репродуцираат ветвите, регресивни општествени вредности на хетеросексуалната култура: семејството, верата, патриотизмот, нормативните родови улоги – она свето тројство на Kinder, Küche, Kirche.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оваа музика беше виртуозна работа и Дејв се надеваше дека можеби ќе го насочи Ренди кон други уметнички форми.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ме јуначеше дека сепак можеби ќе им помогнам на заробените момчаци да се ослободат од Мортенија, за која не знаев што е, човечко суштество или злокобна мисла.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оние надвор од Британија кои за Жилберт&Џорџ знаат од книгите, од сериозните есеи во каталозите и филозофските размислувања за нивното дело, можеби ќе бидат зачудени од бројот на интервјуа, профили и новинарски истражувања во врска со Жилберт&Џорџ објавени во Британските весници и популарни спиисанија, и ниту едно од нив ниту ја допира нивната уметност на начин кој би бил поинаков од еден дополнителен поглед врз бизарноста на нивните животи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеби ќе треба да чекаш. Јас ќе дојдам по друг пат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таму, на некој морски брег, можеби ќе станат рибари.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А можеби и самиот живот ќе се обиде да ми ги препорача тие збунувачки пораки, а не оние лековерници што некогаш одамна животот ги има збунето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во книгата Во која можеби ќе се вратат Прогонетите поети.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Некој почука на вратата и по одобрението од Беренц, еден војник го внесе кафето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не, можеби ќе се тргне од него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби барем ќе сфател дека политиката на иронија не се ограничува само на жените, односно на биолошките жени, и дека неа не ја отелотворува најдобро трагедијата, туку токму дисидентските односи на публиката на мелодрамата, конкретно односите на геј-машката публика кон женската мелодрама, а со тоа и настраната, инклузивна, благонаклонета идентификација на машката геј-култура со неа.328 ‌Во секој случај, ако некаква иронична позиција е она што им е на геј-мажите заедничко со жените и ако ироничното идентификување со жените е она што ни овозможува да извлечеме поуки за политичкиот пркос од гламурозната изведба со која Џоан Крафорд ги одигрува мајчинските мачеништво и абјектност, тогаш можеби тие наши женски идентификувања се идентификувања што не само што не треба да се обидуваме да ги скриеме в плакар туку треба и ревносно да си ги прогласиме за свои – да ги сфатиме, да ги цениме и да ги негуваме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Многумина, без оглед на која вера и на кој народ им припаѓаат, можеби ќе ја препознаат и својата мајка, таа света присутност од детството до крајот на животот, со сите добрини кои може да ги дари човекот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Новоздобиените со моќ можеби ќе покажат некаква склоност да избувнат и да имаат незгодна нарав – директорите може да си ги малтретираат подредените, богатите домаќинки можеби ќе си ги мачат прислужничките – но театралностите, главно, треба да се неспојливи со достоинственоста на контролата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Добро сторив што брзо потоа му упаднав на Лауша дома и особено што писмата му ги побарав пред жена му, инаку можеби ќе се повлечеше, ќе се извлекуваше на мало пијанство, вака немаше каде.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И можеби ќе се кренеше нешто, да не дотрчаа стражарите да нѐ избркаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А до третата ноќ Тате можеби ќе биде тука на тремот сѐ дотогаш додека ние не бидеме веќе одамна подготвени за спиење, и тогаш ќе ја чујам Мама како го повикува да влезе, речиси исто така како кога мене понекогаш ме повикува од улицата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Си мислев, послабо пишувам отколку што цртам, со тоа можеби ќе им станам поблизок.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Досега не се случило некој гавран да си го искрши клунот на камено јајце.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Помислила дека кокаинот можеби ќе ни досади и благодарна и утешна каква што е, ни пратила нешто хероин.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Инаку сакам да те уверам дека се она што се случувало со вас, со тебе и со мајка ти, сепак било нејзин избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Чекај, Нина, можеби ќе има и други предлози.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
MICHAEL WHITE ДЕКОНСТРУКЦИЈА И ТЕРАПИЈА Од страв дека некои читатели можеби ќе бидат разочарани, пред да продолжам со својата дискусија за деконструкција и терапија, должен сум да ве информирам дека овој текст не се однесува на деконструкција на знаењата и практиките на специфични и етаблирани модели на терапија, ниту пак за декон­­струкцијата на било кое посебно ­тераписко “движење”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А што се однесува до луѓето, можеби ќе се поврзам пак со нив, со нив на кои мислев секогаш кога имав успех во животот и во исто време незадоволен што тие не знаат за тој мој успех и што не добивам признание токму од нив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дали тоа јас, инсистирајќи на опстојната релевантност, моќ и, навистина, мудрост на голем дел од традиционална машка геј-поткултура, сум ги изневерил револуционерните дострели на геј-ослободувањето, сум го отфрлил новиот геј-идентитет што го создала и сум ѝ свртил грб на нејзините цели за општествена и индивидуална преобразба, сосе нејзините оригинални културни творби?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога повторно ќе те сретнам без да се разминеме, можеби ќе нема ниту една јас, ќе бидам некоја друга.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Вечерта рано си легнав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе им судат ли? - Можеби ќе им судат, а можеби без судење ќе ги стрелаат. На Трајче му падна жал.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во самиот свој стремеж да ја издигне буржоазијата, мелодрамата ризикувала да го унижи самиот трагичен жанр.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истовремено, за да ја смири својата совест, се обидуваше да размислува дека тоа што тој се решава да го земе детето, да го издржува и да го одгледува, можеби ќе дојде и како олеснување за Марија, заради безизлезната материјална положба во која се наоѓа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие се и таблоидно ѓубре и академска статија, тие се непоправливи популисти, но како и секоја ѕвезда имаат потреба од забележително појавување и култивирана митологија. 120 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да и гледаа очите подобро, можеби ќе ги препознаеше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Уште се далеку“ - мислеше Бојан. - „Можеби ќе ме одминат?“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одлуката на Иван навистина ја сметав избрзана!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Самата призна: - Знаеш што Бреза, да си малку поголема можеби ќе можеш повеќе да сфатиш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во овој момент би сакал да го продолжам нашиот разговор надевајќи се дека вашиот ред да слушате и мојот ред да зборувам заврши во исто време. Превод: Љупка Трајаноска okno.mk | Margina #4-5 [1994] 39
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако се разбереше создавањето на некои од линиите на лавиринтот, на пример низ различните балкански јазици, или низ јаничарството и други линии, се претпоставуваше, ако не се најдеше конечен излез, можеби ќе се разбереше дека тој сепак постои...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа беше пред десет - единаесет години. Да се случеше денес, можеби ќе ја сочуваше фотографијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Онаа вечер кога Иван зборуваше дека кај мене, покрај рекава, било попријатно, всушност веќе бевме сами.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
“ е токму она што другарите на Вито Русо можеби ќе му го речеле онаму кога, речиси со смртна воздишка, некако смогнал сила да го прекори градоначалникот Динкинс. ‌Токму поради тоа што ваквите идентификации зависат од настраноста на геј-мажите што ги вршат, а не од стварниот родов и сексуален идентитет на жените со кои тие геј-мажи се идентификуваат – а и токму бидејќи таквите настрани идентификации, затоа, не претпоставуваат однос на идентитет со лезбејките и со феминистките со кои некои геј-мажи сакаат да прават коалиции – ете токму затоа таквите настрани идентификации можат да станат поаѓалиште за ново договарање на политичките соработки меѓу различно поставените групи и со тоа можат да водат, според Кримп, до „ширење на сојузите, наместо до зголемување на спротивставеностите“.325 На тој начин, можеби, и би можело да се оди подалеку од само претпоставката или „мечтата за коалиција... (што) ги заобиколува процесите и практиките што би ја овозможиле таквата коалиција“.326 ‌Тоа е она што сакам да го кажам за политичките употреби на Џоан Крафорд, а и поопшто на мелодрамата на жените, од страна на геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Претстојат нови настани кои можеби ќе ја потврдат паралелата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А тој беше навистина опседнат од големи желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сè што ќе наумам – е, добро де, не баш се, ама многу од тоа – ми успева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби ќе биде вечна тајна. Можеби ќе ја откопа некој, од саркофагот на вечноста.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кампот, како што видовме, е внатрешна практика на една дијалектика во машката геј-култура која се врти околу низа спротивности меѓу романтиката и разочараноста, сериозноста и несериозноста, автентичноста и неавтентичноста – меѓу неироничниот набој на машката геј-желба за машка убавина и ироничното спласнување на тој набој. ‌Кампот ѝ припаѓа на една страна од тоа двојство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ќе речеш, миличок, дека во овие времиња на транзиција мнозинството луѓе се налик на Врапче, се „муваат“ и трчаат со испрекинат здив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ако секој миг на играта го прифатам како супститут на животот ( во кој е сконцентрирано сето сознание за минливоста и неповторливоста), можеби ќе успеам, совладувајќи ги различните стадиуми на играта, да го достигнам умеењето, мојата сопствена игра да е во исто време општа, и тоа сосем спонтано, природно.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Можеби ќе има среќа - си мислеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој не ги поведе своите на манастир, како што правеше секоја година, не ги поведе да не му пречат, зашто мислеше на сѐ, - можеби ќе си пријдат со Богдановото девојче, необични и тој и таа, узнавајќи се од душа такви, а тогаш треба човек да биде сосем слободен, ќе треба можеби да бегаат заедно далеку од род и родина, каде што сите стеги паѓаат, ќе треба можеби уште веднаш да загинат заедно, дека е тоа најдобро, не знае тој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Тогаш чувај ја снимката, можеби ќе може да ти послужи во рубриката смешни инсерти, - се пошегува Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Забраната за образованието не ја натера да се оддалечи од него; му стана уште поприврзана, ги мразеше сите жени кои му беа блиски: си ги мразеше сестрите, ја мразеше тетка си Мина затоа што патуваше често со брат ми, ги мразеше и госпоѓите кои, покрај брат ми, ја проучуваа психоанализата, и единствено со една од нив, со Лу Саломе, ја врзуваше блиско пријателство, нешто што можеби ќе се претвореше во голема и страсна љубов, да не му го имаше ветено своето срце на друг – на татко си.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сепак, еве, ви испраќам еден исечок од весник: писмо адресирано до магазинот Телерама од мајката на една од моите пријатели и кое е објавено во Писма на читателите* во бројот од оваа седмица.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Тие велеа дека користењето е како играње руски рулет, дека луѓето што земаат Е паѓаат мртви на необјаснив начин, додека вистината е дека луѓето умираа поради прегреаност на просториите и дека тоа може да се избегне ако се внимава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Слично на нечистотијата што ја влече со себе надојдената вода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На портата од нејзината зграда ѝ реков дека не е сè загубено, дека од нас зависи обидот за легитимна средба; сега таа ги знае правилата на играта, можеби ќе ни тргне од рака со оглед дека ништо друго нема да правиме освен да се бараме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Второто навраќање на Боге од Бањи, само за да проверел колку ми напреднала работата, го искористив за да му го соопштам моето мислење дека изгледа токму бабите се најдобро информирани за однесувањето, дејствијата и последиците на смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За тврдењето на проф. Миловановиќ дека Македонија не составувала и не составува географска, етнографска и историска целина, за кое некои можеби ќе најдат потврда во моите расудувања за изменувањето на националното име кај нас, освен тоа што е речено кога стануваше зборот за прашањето дали има во Македонија две словенски народности, ќе го речам уште следново: Иако е Македонија составена од неколку котлини, разграничени со високи планини, пак таа во денешниот нејзин вид има живеано одделно од Бугарија и од Србија или самостоен живот или под други држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Светоста на нашиот телесен имиџ, заедно со ирационалните табуа во врска со сексот и смртта по сѐ изгледа се најупорните анахронизми на мислата во индустриската ера. човечкото суштество на иднината можеби ќе биде био-компјутерски хибрид со облик каков што ќе се посака, или “електронски ентитет” во дигиталниот инфо- универзум.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Како?“ тивко залипал. „Како да одам во Европа? Ако летам дење, ќе ме видат и, бедна ли шега, можеби ќе ме застрелаат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Да ми ја забранеа оваа варијанта и да ми наредеа да појдам со нив, можеби ќе им бев многу лута, но барем ќе ми се скратеа маките.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И дозволи ми да ти го кажам ова, иако можеби ќе ти биде тешко да поверуваш.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Утре, на прадедовска земја, можеби ќе венам, ќе се срушам.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Знам, можеби ќе пресудите дека само во лошите времиња лошотилокот испливува на површина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега беше беспомошна, и можеби ќе можев да ѝ ја возвратам некогашната болка да беше само физички слаба, но повеќе не постоеше Амалија Фројд која расекуваше со своите зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Мртвите ја немаат среќата да решаваат проблеми, а уште помалку да исполнуваат желби“ ме сепна предупредувањето изречено лично од мајка ми некогаш одамна, веројатно со единствена цел да ме ослободи од збунувачките пораки, што можеби ќе се обидат да ми ги наметнат лековерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И посран од страв дека таа можеби ќе ѝ се довери на пријателката, која, пак, по принципот „ќе ти кажам само тебе, ама немој никому да кажеш“, ќе му го урниса имиџот во курварските кругови.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но за Мајка, за мое­то семејство преку границата можеби ќе биде доцна, ах предоцна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и ими­ти­рање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„После ова, нема да има ништо.“ „Не,“ рече брат ми, и помина со дланката од моето испотено чело до темето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби ќе измолам и - ... не доврши). „Не, не се враќам“ , рече, гребејќи го со нокти темето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не дочекав! А можеби ќе дочекам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Познавајќи ја двојната природа на играта, фанатично вљубен во преобразбата, можеби ќе се ослободам од луспата на времето и просторот, да се откривам, секогаш одново, во ослободениот свет на имагинарното.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Си мислев дека кога ќе се симне за ручек сè ќе му раскажам и можеби ќе го сфати тоа и малку како поезија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- И не ме прашувај само мене, татко ти можеби ќе знае подобро да ти објасни.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Па сепак, незнам дали повеќе го знаевме тоа што нè учеа или радоста што ја чуствувавме поради празничното расположение и сите оние игри што ќе ги играме и нешта што можеби ќе ги доживееме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не се свртела. И кога им се изгубила од пред очи, и таа и зимски избледениот пес, тие стоеле исчекувајќи - некој однегде можеби ќе им одговори на некакво прашање што допрва почнало да им ги изметкува нишките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На своите ќерки Зигмунд честопати им велеше: “Најинтелигентните меѓу младите мажи добро знаат што треба да имаат жените: благост, веселост и способност животот да им го направат поубав и полесен.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И дека судирот можеби ќе порушти.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Претполагаа дека ќе ги стрелаат, можеби ќе им ги пресечат главите со јатаганите и после ќе ги закачат на колје за да се плашат ѓаурите од власта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Му објаснив колку што можев попрецизно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден ден, над оваа нова пирамида од хрватски домобрани, кога најпосле ќе сфатиме зошто на нашиот хрватски интелектуалец толку му е мила и драга близината на моќниците, можеби ќе можеме за себе и за своите да замислиме некоја подобра иднина.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој се сврте кон Џулија и додаде со глас во кој имаше малку повеќе чувство: Ние можеби ќе му дадеме нов идентитет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби ќе треба и да се насрчи и умилен да се шепне збор.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Потсетувајќи дека уметничките дела на Бојс не може да се редуцираат на она што ние го гледаме, овие бордури-рамки играат двојна улога: тие се забрзан тек за оние кои тежнеат да ја дофа­тат мислата на Бојс и, истовремено, направа за корекција на погледот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Им ги спорев тврдењата дека машката геј-култура, односно поткултура, е нешто од минатото, дека е надмината и застарена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, општествената прагматика на родот прави да биде општествено невозможно државник да им посака успех на спортистите што му ја претставуваат државата извикувајќи Ritorna vincitor!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Подобро. Спокојно ќе си легнам - зборував сам со себе.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, да бил Хегел ноќта на закопот на Џуди Гарланд оној петок, на 27 јуни во 1969 година, меѓу кралиците што се насобрале пред гостилницата Стоунвол кога онаму полицијата правела рација, можеби ќе пеел друга песна – под претпоставка, се разбира, дека воопшто знаел да пее.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ќе си заминеше по патот на неговите желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На крајот, како го правиш тоа може и да подлежи на оценка и критика од други, било геј, било стрејт, и можеби ќе ги побуди оние што се сметаат за зналци да ти предложат како да станеш подобар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истегнувајќи се на креветот, замислував како ме чека личноста од запишаната средба на листата со обврски во факултетско бифе, и можеби ќе ме бара на телефон без батерија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Даскалов си замина по првата ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ајде да заминам в гора можеби лавот ќе ме земе јас сум од негово племе Ќе го замолам уште еднаш чесно можеби ќе ме прими лесно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Нешто што ќе купува чевли и ќе пие вода и еден ден можеби ќе се венча и ќе чини повеќе зло на светот отколку што досега е воопшто сторено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Ножиња за бричење во неа држев па реков да ти ја донесам. Можеби ќе ја сакаш, а?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Или можеби ќе ме задржат во зоолошката градина, каков би бил тој живот! Брунила, кажи ми што да правам?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ако пак светлината бара прибежиште во тебе, можеби ќе ти дозволи да сознаеш дел од неговата мудрост.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Бугарите можеби ќе речат оти новата словенска народност со свој литературен јазик ќе биде пак бугарска, само со друго име. 138 Ние Македонците, се разбира, нема да имаме ништо не само против Бугарите ако нѐ признаат нас за Бугари, но и против Србо-Хрватите, ако последниве не признаваат нас за чисти Срби или Хрвати.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А како сметате вие, сер, - ако јас навистина утре тргнам, можеби ќе треба да се гримирам?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Исто така, ова е движење кое можеби ќе има поголемо влијание врз меинстримот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Можеби ќе ме води човеков со два гласа?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Душевниот немир, копањето по болните спомени и лудилото во овие часови на очај поради човечката злоба и пакост ме враќа во галеријата кај сликите на болната и брутална вистина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби ќе се почудите, како што се чудев и јас, што ли сум сторил за да заслужам онакво внимание.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тоа може да направи геј-љубовните врски да изгледаат уште понеизбежни. ‌Машката геј-култура, затоа, морала да смисли низа лекови против романтичните јадови на кои им е подложна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
По 50 години, тоа можеби 136 Margina #17-18 [1995] | okno.mk нема да биде Африка; можеби ќе биде Бразил.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Само во едно сум сигурен, во врска со сите изречени и неизречени пораки: мајка ми сметаше дека нејзиниот живот не треба да го земам за пример.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додајте го суперсоничниот звук на Трент Рензор од рок-групата Nine Inch Nails, добро промешајте, притиснете го прекинувачот и останете назад.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сигурно, смешни се кога ќе се споредат со маките на Ифигенија, на Федра и на Хамлет (иако Шекспировата трагедија секогаш според темите и домашните преокупации е поблиску до грижите на буржоазијата, поради што е полесно да се приспособи кон потребите на некоја современа народска публика).305 Бегањето со погрешен маж можеби ќе излезе погубно за Клариса кај Семјуел Ричардсон, но последиците не се баш вселенски: нема тие баш толку да го потресат светот како последиците од Парисовото заведување на Елена – со други зборови, „урнат ѕид, спален кров и кула / И Агамемнон мртов“.306 Кога се гледа од повисоката положба на општествената елита, средносталешката трагедија е само мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„ Си помислив дека ова можеби ќе ве интересира“, имаше обичај да каже со срамежлива насмевка секогаш кога ќе исчепкаше по некој нов фрагмент.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одговорот нѐ води настрана од класните асоцијации на операта и чекор поблизу до сознанието како стилот на извиков е кодиран за род и сексуалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или тој нема да те разбере, и можеби ќе те праша, на кинески, какви тоа чудни звуци испушташ (или можеби тоа целосно ќе те игнорира, бидејќи цело време размислува за одговорот на твоето претходно прашање)?“ okno.mk | Margina #3 [1994] 73
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Останете со нас, со Турција. Турција ќе ви даде автономија, ако ме разбираш, а потоа ако сте умни, можеби ќе си напрајте и своја држава.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Токму таков ироничен однос кон машката власт, имплицирал Хегел, бил подлога на Антигониниот отпор кон законот и ѝ овозможил да си го оправда, без потреба да се повикува на никакво поопшто начело, пркосот кон државата. ‌Џуди Гарланд не е Антигона.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понекогаш ѝ завидував на Ели, што дури ако татко ми се реши на најстрашното за мене, Ели можеби ќе може да поверува дека таа друга жена е нејзина вистинска мајка, која подолго не била тука.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се обидов да го разуверам. Спомнував некои од моите негативни искуства како резултати на избрзани решенија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чувствував прејадено и сонливо, но се надевав дека ако се концентрирам можеби ќе ми олесни тежината што почна да се претвора во далечна, тапа болка. Но, ништо не се случи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Решив дека можеби ќе успеам на овој, другиов начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Силата што го придвижува голем дел од творештвото на геј-културата, сепак, потекнува помалку од геј-суштествувањето отколку од геј-желбата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби ќе се врати, ѝ реков.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Да?“ Мама погледа спроти масата што ја постави како некаква прекрасна сребрена стапица, чудесна јама со сосот од печено месо во која најпосле, како побеснет ѕвер од некои дамнешни времиња, фатен во јама со катран, можеби ќе попадне нејзиниот маж и ќе биде задржан во неа за да гледа низ решетките од јадеци, засекогаш на сигурно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога ќе му раскаже дека ќе ѝ го одземат детето заради тоа што не е вработена, што нема средства за живот, можеби ќе ѝ се смилува. Нејзиното единствено дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да беше учителот член на партијата, можеби ќе ја добиеше тужбата и подоцна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако одвреме-навреме фрлав понекој прек поглед кон постоунволскиот геј- идентитет и кон политиката, книжевноста, музиката и сексуалноста што црпат од него, тоа го правев не толку поради личното убедување колку што го правев поради експерименталното устројство, устројство што подразбира испитување на она што отпрвин ми личеше на контраинтуитивна хипотеза: дека Златните девојки можеби, сепак, ни е побитна од Едмунд Вајт, дека Очајните домаќинки можеби ќе излезе понастрана од Настран ли народ (Queer as Folk).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прстенот кој секако ќе биде мој, оној ден кога ќе дојде време за тоа и кога можеби ќе отидам во Индија да го сретнам Игбал, Кашмирецот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Оди на доктор, тоа да го сториш.” „Можеби ќе одам.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Можеби ќе беше најсреќна што порано да се вратам, да ги споделам последните години на нејзината осама.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Изутрина можеби ќе му сведочат некому дека полноќниот воз налетал на мина... Нека му е лесна земјата!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ако свршиме порано со гредите - продолжи Огнен - можеби ќе дојдеме и ќе ти помогнеме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Засега можам да кажам дека сум многу задоволна од себе и можеби ќе звучи претерано, но себеси се сметам за едно навистина среќно девојче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Исто така, ако се знаело дека повеќето мажи што си ги посакувал додека си растел сигурно ќе те одбиеле, и тоа не поради твоја вина, па уште и ако забранетата желба по нив затоа ти била осудена да се искажува само во соништата, во безнадежни мечти за сексуална оствареност и за романтично блаженство, тогаш си немал никаква причина да му дозволиш на светот да ти ги ограничува мечтателствата и да ти го ограничува мечтателскиот светокруг на тесното поле на возможноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
“Кога изгрева сонцето мислам на едни топли и уморни очи а во нив потоната мојата љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Можеби ќе ме одминат и вечерва“ - си помисли, сеќавајќи се на онаа ноќ кога волците се јавија со својот виеж откај Гола Глава, а потоа се изгубија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кој знае низ колку патишта, непрегледно долги и далечни ќе изминеме се додека не се вратиме во нашите домови кои можеби ќе бидат обраснати со шипје...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Една вечер ќе го запише и своето 175 хаику и можеби ќе објави книга. 175 е бројка што си ја зададе поради помножениот број слогови, 5 · 7 · 5 = 175.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Гаќи, можеби ќе речете, но за некого тоа беше живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Помислив дека срнчето можеби ќе се поврати ако го натопам со студена вода.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Делото на целата машка геј-културна политика може да се сумира со една, едноставна формула: трагедијата да се претвора во мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нема да стигнеш никаде, иако си научила да одиш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оригиналната верзија на теоремава е на германски и вие можеби ќе си речете дека исто толку ќе разберевте и да ја прочитавте во оригинал.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можеби ќе речете дека постои еден начин на неповрзување што си личи; некогаш тоа се нарекуваше „стил“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби ќе помислев дека сѐ она за што ти раскажувам, сериозно ми објаснуваше мојот сосед, е обично привидение ако не откриев овде, во ровкава земја траги од патики какви што никогаш не сум носел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби не треба да ти го кажувам ова овде, можеби се прислушува нашиов разговор, можеби ќе ти го дозагорчам животот?!“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Зашто започне ли неверството саможивата фатаморгана отцепувањето на душата од обликот го отне ли меморијата својот демонски вртлог во тебе можеби ќе се пресели, божем привид птицата која се успива врз крстот на бескрајот далеку од дното за коешто залудноста нѐ приковува како за живот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе пукаме, мислеше, на онаа што ќе ни се види најмногу наша, а после можеби ќе можеме да фрлиме уште еднаш, додека се збунети.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако успеале да им избегаат, можеби ќе дојдат кога ќе се стемни. Ќе чека.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во себе си мислеше, ако ме примат, ќе биде добро, а ако не ме примат, можеби ќе биде уште подобро.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Сега можеби ќе знам, ќе сфатам зошто дедо ми си зборува сам! - си помисли.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А потоа можеби ќе имаме доволно време за расправии и за починка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби ќе успее да ја извлече од сеќавањето на г. Черингтон со некој соодветен поттик.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За евентуалниот недостаток на „вкоренетост овде“ (што можеби ќе го почувствувате), рутински ви се правдаме: нашиот дом под ѕвездите се маргините, т.е. ригите на костимот за капење (што фураат накај хаос, накај непредвидлива сложеност!) на давеникот во примордијалната супа, во млечната каша надробена со ѕвездички од тесто итн - апстрактноста е нашиот дом, така ли, за разлика од концептите за дом на господинот Контра Банда(ш), на пример.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Тоа, женска!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Набрзо ме напушти логичното расудување, па си велам можеби ќе бидам малку неразумна, ама мора да признаете дека приказните за магии сè уште постојат, особено во нашава бајковидна земјичка.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Исто така, со време и низ повторувањата во медиумите, овие слики можеби ќе бидат сведени на карикатури.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се тешев дека можеби ќе се навикнам или дека нема да мора секој ден да јадеме со свекрва ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби ќе речат дека е луда и ќе го пополнат нејзиното место преку оглас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)