Уште повеќе, отвореното изложување на телото во просветителството било сметано како една важна научна технологија и метафора што ја означувала просветителската жед кон невидливото, копнежот по увид во нешто што не може да се види (во истиот период тој копнеж доведе до пронаоѓање на микроскопот), односно желбата да се дојде до крајот, каде што никогаш не можеме да бидеме ниту да го досегнеме.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)