ЈОАН се врти и оди кон камерата – односно кон Тина.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Вака се отвора стремежот и кон еден нов „реализам“, односно кон приближување спрема Реалното, но овојпат кон она лакановско Реално, со коешто се сретнуваме како со „решително порекнуван факт на нечија сопствена смртност“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
„Вештина сѐ да се пресмета, сликарство што се манифестира со бурни феномени; тоа, во права смисла, се изградува како „механизам за маѓосување“; но едновремено, штом ќе помине вxашеноста и штом гледачот ќе го опфати таинствен страв, таа состојба може да се објасни само со враќањето на „менталните“ операции; се враќаме од маѓепсаноста, од илузијата за завршено дело, кон неисцрпната активност на духот, т.е. кон бесконечноста од рефлексии и анализи, односно кон чудото на непрекинатоста, кое ни самото, во крајна линија, не е ништо друго туку еден вид на исто така творечка и плодна илузија во која би сакале да веруваме или да ја дефинираме.“
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Тоа важело за сите Македонци, без разлика дали припаѓале кон Егзархијата, односно кон Патријаршијата, и ги викале „Бугари“, односно „Грци“.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Таа е дискурзивна формација во која се проектираат оние помалку цензурирани психички процеси.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)