без (предл.) - некој (зам.)

Некогаш дваесеттриесет куќи, денеска брои двесте без некоја.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Истиот филм имаше и една од најголемите “tei-in” акции откако постојат пазарот и маркетингот - промовираниот производ беше морнаричкото воздухопловство!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Предностите над класичното огласување се бројни: 4 пред сѐ, постои мошне силна асоцијација и идентификација со изворот на пораката, т.е. со главниот актер или со самиот филм 4 за разлика од класичниот спот, филмот се доживува многу поемоционално, па и впечатокот е посилен 4 благодарејќи му на претходното, помнењето на производот е поголемо 4 можна е и поголема фреквенција на појавување на производот - може да се појави повеќе пати во филмот, кој, пак, може да се гледа неколку пати 4 кај светските филмски хитови станува збор за изложеност на производот пред огромен број гледачи, така што испаѓа дека цената за тоа е многу ниска.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Понекогаш е доволно само производот да се даде на користење, без некоја посебна парична надокнада Сѐ на сѐ, методата е проверена, силна и едноставна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За овој марш и борбите со бугарскиот окупатор Ламби во својот извештај ќе истакне „до 26 мај поголемиот дел од партизаните скоро беа готови бидејќи тие беа во движење од 24 април, скоро без некој поголем одмор и со многу малку храна.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Навистина не беше препорачливо да се биде виден на вакви места, особено без некоја конкретна работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Разговараа неврзано уште неколку минути, а тогаш, без некоја посебна причина, гласот од екранот им нареди да замолчат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И се лутиме на светот без некоја посебна причина!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А кога се покрстија, беа принудени словенските зборови да ги пишуваат со римски и грчки букви, без некое особено правило.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Дијагонален зрак, имав обичај без некоја посебна причина да помислам, дијагонален зрак, а потоа: Агна, спиеш ли?, ќе ѝ речев, за таа да се разбуди и така мека и топла да ми седне в скут, да ме прегрне со десната рака околу вратот, и да се загледа во сонцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За среќа, сеќавањата му надоаѓаа без некој посебен ред, а музиката не престануваше да му се менува во главата како на џубокс во кој различни раце пикнале цел куп парички, па сега песните се редеа една по друга без некои поголеми паузи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Првиот пролетен ден, слободни за неколку часа од интернатска суровост, тие го користат, фатени еден за друг со раце се кикотат вака, без некоја смисла, само за тоа дека им е добро а нешто во нив шири крилја, и сите лесни како птици летаат во просторот од вода, сонце и ситен влажен песок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па кога виде дека Стрела, на нормален кучешки начин, без некоја видлива вознемиреност, го душка воздухот, Бојан полека појде кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие полека одеа, без некоја конкретна цел.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А оној инцидент, иако е без некое посебно општествено значење, немаме корист да го прикриваме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку признавам, произлезе дека го искористив несреќниов случај само за да се изнаприкажам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И што е најважно, нашево движење кон ова кино било чиста случајност, без некоја задна намера“ ме уверуваше Соња Пазарџиева.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нашиот ѕвонар, другарот Анески, еден од некогашните членови на оваа куќа, во свои часови мошне живо си спомнуваше за сето тоа и што беше најчудно секогаш сам почнуваше да раскажува, без некој поголем повод ќе рече: - Луди како луди, ненормални, - велеше, - дај им малку боја и забораваа на сѐ, со денови забораваа и за јадење и за спиење.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со часови потоа без некој да може да ви забрани летате над водата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа го помислив и она утро, кога влезе овде во одајава и без некој нешто да го праша едноставно објави дека оној Голем Тодор, за кого ништо не се знаеше со години, се вратил; дека сега станал и ѕвездочатец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но беше рекол дека тоа го сторил сосема случајно и без некоја намера.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Истава приказна, без некој посебен повод Раде ми ја повтори и при синоќешната средба. Но со некои додатни поединости.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)